for veritable

Έργο του Boris Vallejo

Μια φορά και ένα καιρό, τα πολύ παλιά τα χρόνια ζούσαν τρεις Βασιλιάδες. Τα βασίλειά τους ήταν πλούσια, γόνιμα, και όλοι όσοι ζούσαν εκεί ήταν ευχαριστημένοι και ήρεμοι. Το ένα ήταν πολύ μακριά από το άλλο. Ημέρες πολλές και μήνες έπρεπε να ταξιδεύει κάποιος για να φτάσει σε ένα από αυτά τα πλούσια βασίλεια.

Ο πρώτος Βασιλιάς ήταν Βασιλιάς της αναζήτησης της γνώσης.

Ο δεύτερος ήταν Βασιλιάς της τέχνης της δύναμης.

Ο τρίτος ήταν Βασιλιάς  του αόρατου, του πνεύματος.

Ζούσαν αρμονικά, ο καθένας στο βασίλειό του , ο καθένας με τις ασχολίες του και τα θέλω του μέχρι που ο Βασιλιάς της αναζήτησης της γνώσης αποφάσισε να την αναζητήσει στα πέρατα της γής. Ότι υπήρχε γύρω από το βασίλειό του το είχε ψάξει, όποιον υπήρχε τον είχε ρωτήσει γι’ αυτά που γνωρίζει, ότι βιβλίο υπήρχε το είχε διαβάσει, όλους τους γνώστες διαφορετικών πραγμάτων τους είχε συναντήσει και πλέον ήξερε όσα δεν ήξερε κανείς άλλος άνθρωπος γύρω του.

Τα βράδια καθόταν μόνος έξω από τα διαμερίσματά του, στην ησυχία του σκοταδιού και κοιτούσε τα άστρα. Τα γνώριζε και αυτά. Μπορούσε για ώρες να μιλά για τα μυστήριά τους.

Υπάρχουν κι’ άλλα όμως …έλεγε στον εαυτό του… Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλά ακόμη να μάθω και πρέπει να τα βρω. Αυτή η σκέψη τον ακολουθούσε χρόνια, τον βασάνιζε, τον ταλαιπωρούσε. Ξυπνούσε τις νύχτες ιδρωμένος και έψαχνε να βρει νερό να πιει. Νόμιζε ότι θα πέθαινε. Μια φωτιά μέσα του, μια αχόρταγη δίψα τον έκαιγε όλη την ημέρα, κάθε ημέρα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τελειοποιούσε τις γνώσεις του, το βασίλειό του γινόταν όλο και πλουσιότερο. Το πιο λαμπρό της χώρας εκείνης, ξακουστό για τα αγαθά του, τις επιστήμες του, τις ανακαλύψεις του την καλοζωία όλων και ερχόταν κόσμος πολύς να το δει , να το θαυμάσει και να αποκτήσει κάτι από τα θαυμαστά πράγματα που πουλούσαν στις αγορές τους.

Θα έπρεπε να ήταν ευτυχισμένος. Τουλάχιστον να αισθάνεται βαθειά ικανοποίηση για όσα κατέκτησε όλα αυτά τα χρόνια. Για τους κόπους του που απέδωσαν θαυμαστούς καρπούς.

Όμως , όχι…

Ήταν δυστυχής…Αρρώστησε. Το κορμί του έκαιγε.

Θα φύγω , είπε μέσα του ένα βράδυ. Θα αναζητήσω την γνώση στα πέρατα της γης. Το πρωί τον βρήκε από τα ξημερώματα να δίνει εντολές για να ετοιμαστεί ένα ταξίδι με όλες τις ανέσεις και για πολύ καιρό.

Ο πυρετός έπεσε. Έμοιαζε 10 χρόνια νεότερος και όλοι απορούσαν…

Το ταξίδι του ξεκίνησε την ημέρα της νέας Σελήνης. Άριστος γνώστης της Αστρολογίας προσδιόρισε επακριβώς το καλό του ξεκίνημα. Εξ’ άλλου η νέα Σελήνη προσφέρεται πάντα για νέα ξεκινήματα.

O Βασιλιάς της τέχνης της δύναμης ξύπνησε μέσα στη νύχτα λουσμένος στον ιδρώτα…

Μετα-χριστουγεννιάτικο

Ένα όχι χριστουγεννιάτικο τραγούδι, μα ένα αγαπημένο τραγούδι με την φωνή του Frank Sinatra των White Christmas .  Ε ναι. Κλασσικό...

- Τι λες παλι ?
- Εύχομαι καλά χριστούγεννα ... τι άλλο?
-Λίγο περίεργη η επιλογή σου...
-Περίεργη και η αίσθηση αυτών των Χριστουγέννων... Δεν νομίζεις?
-Μα τι είναι αυτός ο τίτλος που έβαλες ? Δεν είσαι καλά μου φαίνεται...
-Τρέχω τον χρόνο !
-Δεν αφήνεις τον χρόνο ήσυχο, να τρέξεις εδω να μελώσουμε τα μελομακάρονα?
-Προτιμώ του κουραμπιέδες.
-........... Αχχχχχχχ!  That's life... καλά το λές...Μαζί σου !!!!
- χα χα χα χα χα χα χα χα χα
-μουρλό!  :))))))
-Δωράκι μου πήρες ? :)))))

for vision

Entrance of dragon
Φωτογραφία του Wojtek Kwiatkowski
από το photo.net

Άνοιξη.

Θυμόταν ακόμη εκείνη την ημέρα...
Ήταν δεν ήταν 10 χρονών.

Έλα γιε μου, του είπε ένα πρωινό. Έλα να σου δείξω τη ζωή.

Μπήκαν και οι δύο στο φορτηγάκι και έφυγαν.

Μια φόρμα τζην. Δυο κόκκινα παπούτσια λασπωμένα. Ένα ψάθινο καπέλο για τον ήλιο και προσμονή.

Γεμάτος προσμονή κοιτούσε τα πέταλα του αλόγου να κτυπούν αλύπητα το χώμα μέχρι που η καρδιά συντονίστηκε στον ρυθμό του καλπασμού. Ζήλεψε και εκείνη και θέλησε να ξεφύγει από τον γνωστό της τόπο να πάει μαζί του, να τρέξει μαζί του, να χαθεί μαζί του.

Προαναγγέλθηκε με βουή άγρια. Με την θολή εικόνα που δημιουργεί η σκόνη όταν σηκώνεται. Το χώμα όταν αποκόπτεται για λίγο από την γη που το στηρίζει και ίπταται σε ένα τρελό χορό, έτσι για να θυμάται μετά πως είναι το πέταγμα στα ύψη.

Ξεπρόβαλε σαν λευκό όνειρο, ορμητικά,  μπροστά στα μεγάλα του μάτια. Πιο μεγάλα απ’ ότι ήταν κανονικά. Έτσι για να χωρέσουν όλη την εικόνα. Το στόμα λίγο μισάνοιχτο με κρατημένη την ανάσα.

-Γιέ μου, το θέλεις ? Εάν το Θέλεις είναι Δικό σου !

Θέλω ! είπαν τα μάτια.

Θέλω ! είπαν όλοι οι κτύποι.

Θέλω ! ψιθύρισαν τα χείλη.

Θέλω. Μετέωρο. Βαθύ. Λευκό να αναλύεται σε ουράνια τόξα.

Εισπνοή...

Θέλω...

Όμως...

Δεν θέλω να το εξημερώσω!

Να το ιππεύσω θέλω...

Ήταν δεν ήταν 10 χρονών...

for velvet

Κοιμήθηκες πίσω από τα κλειστά σου βλέφαρα , με το κορμί να παραδέρνει σε κύματα ονείρων, και εγώ...να... θα σου κλέψω εκείνο το βαθούλωμα στο μαξιλάρι  και μια σου τρίχα απ’ τα μαλλιά, μαζί  να τα φυλάξω, μα δεν θα ξέρεις. Τη νύχτα,  σε σκέπαζα να μη κρυώνεις . Αγκάλιαζες εσύ τον εαυτό σου, νομίζοντας ότι είσαι μόνος.

Θέλω ο ήλιος το πρωί να σε χαιδέψει. Θα το φροντίσω. Μισάνοιχτη θα αφήσω την κουρτίνα να έρθει απαλά να σε ξυπνήσει. Δεν θα είμαι εκεί. Το ξέρεις. 

Και εκείνο το φιλί… Θα αναρωτιέσαι άραγε? Ρώτα το.
Ρώτα το να μάθεις. Ίσως σε φέρει κατά ‘δω. Μα εάν σε φέρει μη μου μιλήσεις. Δεν θέλω τις λέξεις σου. Μετά αυτές.
Άσε με ν' αναπνέω μέσα στην αγκαλιά σου...

Ανοικτή επιστολή στο περιοδικό Stern προς τους ΄Ελληνες

Σήμερα, θα ξεφύγω από αυτά που γράφω συνήθως σε αυτό το blog.

Η αιτία είναι ότι διάβασα νωρίτερα, μία ανάρτηση στο blog του gkatzios που αφορά "ανοιχτή επιστολή του Walτer Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες», δημοσιεύεται σε πρόσφατο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού, Stern. Ο υπέρτιτλος του άρθρου αναφέρει: «Μετά τις τράπεζες, θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν»."  και την απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας που ονομάζεται Γιώργος Ψωμάς.


Την αφήνω εδώ. Τόσο για να την διαβάσει όποιος θέλει, όσο για να μη την χάσω και εγώ.

for vulnerable

Έργο του Pino

Ευάλωτη μπροστά στα μυστήρια της ζωής της, την κατέκλυσαν οι παιδικές τις μνήμες. Τεράστια φάνταζε κάποτε αυτή η πόρτα. Πίσω της ζούσαν ονειρεμένοι μαγικοί κόσμοι που την περίμεναν. Το μόνο εμπόδιο ήταν μια κλειδαριά. Πάντα κλειδωμένη.

Είχε περάσει τόσος πολύς καιρός από εκείνο το κάποτε.

Το δεξί της χέρι έσφιγγε μια αρμαθιά κλειδιά. Ένα μόνο την ενδιέφερε. Της παραδόθηκε σήμερα το πρωί από τον δικηγόρο. Δεν θυμάται τι έλεγε η διαθήκη. Δεν θα τους ξαναέβλεπε και αυτό πονούσε. Θολά θυμάται τους άλλους που ήταν στο ίδιο γραφείο. Μοναδική κληρονόμος είστε, της είχε πει νωρίτερα ο δικηγόρος. Ήθελε να του πει… ναι, πάντα ήμουν. Μοναδική κληρονόμος της αγάπης τους.

Ένα παιδικό γέλιο, το δικό της , την πήρε από το χέρι και έτρεξε ανέμελη στους διαδρόμους και τις σκάλες αυτού του μεγάλου σπιτιού. Αυτοί δεν θα ήταν πια εκεί…

Το κλειδί , γλύστρισε μόνο του  στην κλειδαριά. Η πόρτα ανταποκρίθηκε αμέσως.

Δεν θα μπορούσε να θυμηθεί μετά, πως μπήκε μέσα στο δωμάτιο, πως τράβηξε τις κουρτίνες και πλημμύρισαν τα πάντα φως.

Τα πάντα, ήταν άδεια. Άδειος χώρος. Σχεδόν έξω από το κορμί της, με την συνείδησή της να κρατά την ανάσα της, κοιτούσε μια γυναικεία φιγούρα να πλησιάζει στον τοίχο που κρεμόταν ο πίνακας.

Οι παιδικές της μνήμες την πήραν πάλι από το χέρι, να παίζει στον φθινοπωρινό κήπο με τη μάνα της. Είχε εκείνο το σάλι το σκούρο, γύρω από τους ώμους της να την ζεσταίνει. Από όταν θυμάται τον εαυτό της, εκείνο το σάλι ήταν  σχεδόν ταυτόσημο με την παρουσία της. Υπήρχε από πάντα και για πάντα.

Το έβλεπε μπροστά της να τυλίγει την γύμνια της γυναίκας του πίνακα. Το κορμί της έφεγγε με ένα δικό του φως. Οι πινελιές γρήγορες, κοφτές. Πάθος…σκέφτηκε. Κόκκινο, να αιχμαλωτίζει το βλέμμα. Κορμί αποκαμωμένο, ριγμένο απρόσεχτα στα σεντόνια. Πρωινό. Ποιο πρωινό?

Αυτή η έκφραση, αυτός ο λαιμός. 

Δεν μπόρεσε να θυμηθεί τη μάνα της, τόσο νέα…

Ο χρόνος χάθηκε στο δωμάτιο.

Κλείδωσε πάλι πριν κατέβει τις σκάλες. Ποιος ξεκλείδωνε και κλείδωνε μετά ? Ποιος κρατούσε άραγε το κλειδί που κρατούσε τώρα εκείνη?

Το κοίταξε, ακόμα ανάμεσα στα δάκτυλά της. Είχε το κλειδί μιας πόρτας. 

Θα είχε κάποτε και το κλειδί της ψυχής τους?

για σήμερα...

Σήμερα , ξύπνησα παιδί μαζί σου...

παραμύθι χωρίς εικόνα

Ζούμε το μέλλον που κάποιοι λίγοι μας ετοίμαζαν χρόνια, ως παρόν που ξεδιπλώθηκε ξαφνικά για να μας καταπιεί. Το ξαφνικά δεν υφίσταται !

Αποκοιμηθήκαμε. Απλώς.
Νανουριστήκαμε και το ξύπνημα στην τωρινή πραγματικότητα υπήρξε βίαιο. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι δέντρο χωρίς ρίζες...

Ας είμαστε όσο μπορούμε υποψιασμένοι σε όσα ακούμε, σε όσα βλέπουμε. Ας μη δεχθούμε τον φόβο που εγκαθιστούν στην ψυχή και στην σκέψη μας.

Ναι, την ανθρωπιά βλέπω σα λύση. Τον φίλο, τον γείτονα, τον διπλανό. Την επανανακάλυψη της ευχαρίστησης των απλών πραγμάτων. Την ουσία στο φιλί και στο χαμόγελο.  Την ουσία στον λόγο. Την αλήθεια των πραγμάτων χωρίς περιττά επιχρίσματα.

Επαναπροσδιορισμός χρειάζεται και αυτό είναι δύσκολο έργο. Αυτοπαρατήρηση. Αξιολόγηση των περιττών και χρήσιμων.

Ανασφαλείς καιροί αυτοί που ζούμε και το βήμα μετέωρο.

Ο φόβος και η καλλιέργειά του δεν μας πάει πουθενά. Ο φόβος καθηλώνει  τη σκέψη και την πράξη. Παγώνει την κίνηση. Υποτάσσει.

Αυτός που φοβάται, γίνεται δούλος  των  κατευθύνσεων που άλλοι ορίζουν μόνο και μόνο σε αναζήτηση ασφάλειας. Ξεχνάμε ότι η ζωή είναι ένας ανασφαλής τόπος. Πιστέψαμε στην ουτοπία της ασφάλειας και το χαλί που πατούσαμε τραβήχτηκε απότομα κάτω από τα πόδια μας. Κοιμηθήκαμε μέσα στα καταναλωτικά μας όνειρα. Όνειρο μέσα στο όνειρο…Αποκοιμηθήκαμε με την ματαιοδοξία μας προσκεφάλι.

Ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Τι σημαίνει η ψυχή να βρίσκει απάγκιο. Ποιο είναι το κάλεσμα της αγάπης. Ποια η αλήθεια μας…

Περισσότερο από όλα αυτό πληρώνουμε…

Το χρέος,  υπό μια άλλη οπτική γωνία,  είναι χρέος προς την  αλήθεια μας. Την προσωπική.

Υπό μια άλλη οπτική γωνία, φιμώσαμε και πληγώσαμε το παιδί που κάποτε κοιτούσε τα άστρα  μέσα από τα μάτια μας. Ξεχάσαμε να υψώνουμε το βλέμμα μας ψηλά. Μόνο χώμα…
Ξεχάσαμε τις αξίες, αλλά και την αξία μας...

Όσο κι΄αν όλα αυτά μεταφράζονται σε οικονομία, πολιτική κλπ… η μετάφραση  έπεται του πρωτοτύπου.

Ξεχάσαμε πολλά… Ξεχάσαμε  παράλληλα  ότι ένα κομμάτι της φύσης είμαστε και εμείς . Ξεχάσαμε να διδασκόμαστε από αυτήν. Ποιος είπε ότι οι απαντήσεις βρίσκονται μόνο μέσα στα βιβλία. Ο λόγος είναι μια αποτύπωση,  διερεύνηση  , επεξήγηση των αληθειών που ζουν, αναπνέουν γύρω μας, μέσα μας. Μη ξεχνάμε το ότι οι πρώτοι φιλόσοφοι  ονομάστηκαν φυσικοί.

Θα έλεγαν ότι, ένα βουνό μπορεί να μας διδάξει…

"Το βουνό στηρίζεται στην γη. Όταν οι πλαγιές του είναι απότομες και απόκρημνες χωρίς πλατιά βάση είναι βέβαιο ότι θα σωριαστεί. Η θέση του είναι ισχυρή μόνο όταν προβάλλει από τη γη με μεγάλη και πλατιά βάση, και δεν είναι υπερήφανο και απόκρημνο.

Παρόμοια όσοι κυβερνούν στηρίζονται στις πλατιές μάζες του λαού. Και αυτοί επίσης οφείλουν να΄ναι γενναιόδωροι και καλοκάγαθοι σαν τη γη που στηρίζει τα πάντα. Μόνο τότε θα κάνουν τη θέση τους τόσο σίγουρη, όσο είναι ένα βουνό μέσα στην απέραντη γαλήνη του".

23 Απόσχιση 

Το βιβλίο των αλλαγών 

Ι ΤΣΙΝΓΚ

Η ανθρωπότητα θα σκύψει το κεφάλι μπροστά σε ένα παγκόσμιο φόβο…
Είναι και αυτός ένας τρόπος δημιουργίας πλατιάς βάσης για τους κυβερνώντες...

Χθές η ΝΑΣΑ ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός βακτηριδίου .

 Ίσως πλανεύει η σκέψη μου... δεν ξέρω... Ίσως παραλογίζομαι. Πάει και η ώρα 5.00 ξημερώματα. Περίεργα μονοπάτια έχει αυτή την ώρα...

Ίσως είναι καλύτερα να μείνω στις εικόνες μου και στις ιστορίες που ξεπηδούν στην σκέψη μου όταν τις κοιτώ.

Και μάλλον πρέπει να πάω για ύπνο...

Όμως διάβασα την ανάρτηση της  me myself and I  και το σχόλιο που ξεκίνησε εκεί κατέληξε στο παραπάνω...

for virus

for victim

Φωτογραφία John Crosley
από το http://photo.net

Mικρό ήταν. Μικρό και χάρτινο. Πολυκαιρισμένο, με ένα σκίσιμο στην μία του πλευρά. Ένα κομμάτι σελοτέιπ είχε αναλάβει το καθήκον να κρατά  κοντά τις δύο άκρες. Μύριζε χρόνο.

Την ξέθαψε, κάτω από τις αναμνήσεις του, πρωταρχική όπως ήταν. Θεμέλια. Ασπρόμαυρη.

Χειμώνας ήταν. Το δέρμα του ακόμη  θυμόταν  το κρύο εκείνης της ημέρας . Γλυκό κρύο, γλυκό το πρώτο του φιλί. Το πρώτο εφηβικό φιλί του. Πιο αληθινό ίσως, όλης της μετέπειτα πορείας του.
Σε εκείνα τα χείλη άφησε  όλες τις υποσχέσεις που δεν κράτησε, όλο τον έρωτα που ακόμα τον καίει.

Την είχε αιφνιδιάσει θυμάται… Μόνο ο Νίκος το ήξερε ο φίλος του έχοντας έτοιμο το δάκτυλο στο κουμπί της μηχανής. Κανείς δεν τους κοιτούσε. Ήταν σχεδόν άδεια η πλατεία. Μετά το είδε. Στην εκτύπωση… Μα τι τον ένοιαζε?

Το δάκτυλο του  απαλά στάθηκε  επάνω της. Δεν ένοιωθε χαρτί. Δέρμα ένοιωθε και το δωμάτιο πλημμύρισε από το άρωμα των μαλλιών της.

Την άφησε όταν έμεινε έγκυος στην κόρη τους. Δεν το θέλε έλεγε πάντα στον θαμπό καθρέφτη του. Οι περιστάσεις…

Το επισκεπτήριο τέλος !

Στα κελιά σας γρήγορα !

Δεν ήρθαν… ούτε απόψε…

V for 5

Κατά παράβαση του κανόνα των 5!  … η meggie με κάλεσε σε ένα παιχνίδι μεταξύ των blogger.

Mε τιμά αυτό!

5 πράγματα που μου αρέσουν και 5 που δεν μου αρέσουν στο blogging.

Χμ…

meggie μου δεν μπορώ να λειτουργήσω καλά μέσα σε πλαίσια…. Ιδίως εδώ δεν τα θέλω καθόλου.  Θα μου επιτρέψεις να τα πω με τον δικό μου τρόπο…

Δεν έχω πολλούς σχολιαστές. Θα ήταν ευχάριστο για εμένα , εάν θέλουν όσοι επισκέπτονται αυτή την γωνιά μου, να πουν τη γνώμη τους με όποιο τρόπο. Είτε μέσα από το δικό τους blog, ή εάν δεν έχουν, θα φιλοξενήσω εδώ τις σκέψεις τους.

H αλήθεια είναι, ότι τα έχω αγαπήσει τα blog. Όταν αγαπώ κάτι, μειώνω πολύ τα όποια άσχημα υπάρξουν. Έχω μια τάση να τους βρίσκω άλλοθι, να προσπαθώ κάπως να τα κατανοώ και να μη στέκομαι εκεί.

Στη σκέψη μου δεν κυριαρχεί η ανάρτηση, αλλά ο άνθρωπος πίσω από την ανάρτηση. Τι θέλει να εκφράσει. Τι πραγματικά θέλει να εκφράσει και ποια ανάγκη τον κινεί. Η δική του ανάγκη μπορεί να μη ταυτίζεται με την δική μου. Είναι πολύ φυσιολογικό και ανθρώπινο αυτό. Τελικά γίνεται αδιάφορο. Το θέμα είναι, εάν μπορούμε να νοιώσουμε την ανάγκη του άλλου και αναλόγως πως θα σταθούμε σε αυτήν.

Ούτε όλοι επικοινωνούμε με τον ίδιο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να βρεθεί ο δρόμος που θα βαδίσουμε μαζί. Όπως το αντιλαμβάνομαι τα blog επικοινωνούν με άλλα που περιέχουν , πώς να το πω… κοινή ψυχοσύνθεση, κοινά ενδιαφέροντα, ίδιες αγάπες ίσως, κοινούς τόπους αναφοράς. Δεν είναι απαραίτητο να μοιάζουν. Συνήθως  βαρετό αποβαίνει αυτό.

Εάν το σκεφτούμε έτσι ο λεκτικός ανταγωνισμός , ο όποιος ανταγωνισμός δεν έχει θέση. Δεν έχει καμία ουσία και δεν μας πάει πουθενά. Η διαφορετικότητα όμως των απόψεων, η διαφορετική ματιά , η καλοπροαίρετη διάθεση, το χιούμορ, ναι αυτά μπορούν να αποβούν δημιουργικά για όλους τους εμπλεκόμενους.

Βρίσκω συναρπαστικό  το ότι  εδώ η απόσταση, η όποια απόσταση καταλύεται. Βρίσκω συναρπαστικό το ότι μου δίνεται η δυνατότητα να ψηλαφίσω γνώσεις και ιδέες νέες,  να μιλήσω γι’ όλα αυτά που δεν γνωρίζω και  άλλα που ίσως γνωρίζω. Κυρίως , βρίσκω συναρπαστικό ότι όλο αυτό το πλήθος των ανθρώπων που μιλούν μέσα από ένα  blog είναι πραγματικά αληθινοί, εκφέρουν μια δική τους αλήθεια, πολλές φορές μοιράζονται σκέψεις και συναισθήματα που διστάζουν να τα συζητήσουν με πολύ δικούς τους ανθρώπους, ενδιαφέροντα που δεν τους δίνεται η ευκαιρία , το πεδίο, να τα μοιραστούν. Έτσι γίνονται δικοί μου άνθρωποι… και χαίρομαι με την χαρά τους, λυπάμαι με την λύπη τους. Ουδόλως ενδιαφέρει εάν εκείνοι το γνωρίζουν. Το συναίσθημα δεν ορίζεται σε τέτοιες παραμέτρους. 

Ουδόλως ενδιαφέρει εάν κάτι είναι ψεύτικο. Το ψέμα  ποτέ δεν έχει βαθιές ρίζες και έχει αυτή την άτιμη την τάση να αποκαλύπτεται. Τι νόημα έχει εάν το καλοσκεφτούμε? Ακόμη και εάν θρέψει την ματαιοδοξία και τον εγωϊσμό του άλλου για κάποιο χρονικό διάστημα… τι νόημα έχει έτσι ? Τι αξία?

Υπάρχει δυστυχώς και σε αυτό τον τόπο, η κλοπή και η καπήλευση, η ζήλεια και η αλαζονία. Είναι ένας ανθρώπινος τόπος. Δεν θα μπορούσε παρά να περιέχει όλες τις ανθρώπινες  ποιότητες… Υπάρχει όμως ένα ισχυρό αντικαθρέφτισμα . Εάν αυτό μας απασχολήσει λίγο, εάν το δούμε ως ευκαιρία, θα μπορούσε να γίνει δρόμος βελτίωσης. Ίσως μπορούμε να γίνουμε λίγο πιο καλοί ως άνθρωποι. Ίσως μπορούμε να υπερβούμε έστω λίγο, τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης μας. Ίσως μας βοηθήσουν οι συγκυρίες να κοιτάξουμε πιο βαθιά μέσα μας.

  

Οι συνενώσεις που γίνονται μεταξύ των blog, αλλά και με ανθρώπους που σχολιάζουν χωρίς να έχουν,  είναι φορές που αποκτούν στην σκέψη μου μεταφυσικές διαστάσεις,…. οι συγκυρίες, η αναφορά σε όμοιους «τόπους» ψυχής, ο χρόνος.

Τα αρνητικά, ναι δεν λέω υπάρχουν, και θα υπάρχουν, αλλά εάν σκεφτεί κανείς ότι στην ουσία συνάντησε ένα άνθρωπο διαφορετικής νοοτροπίας, διαφορετικής ποιότητας, που δεν του ταιριάζει, απλώς διαφορετικής το τονίζω,  δεν εννοώ καλύτερη ή χειρότερη της δικής του, έχει την επιλογή να μη τον συναντήσει πάλι.  Απλό είναι. Εύκολο. Εδώ είναι πολύ πιο εύκολο από την ζωή που ζούμε όλοι πέρα των blog. Γιατί  και τα blog ένα είδος ζωής είναι. Πλούσιας ζωής με παραμέτρους πολύ ενδιαφέρουσες και επιλογές.

Και ως ζωή…πολύπλοκη, πολύπλευρη και γόνιμη, τόσο ενδο-ζωή όσο και έξω-ζωή…όσο κρατήσει…

Τελικά τι είναι  οι blogoγειτονιές , παρά ένα ακόμη αποτύπωμα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης  και δραστηριότητας στο χρόνο…

... συνέχεια

H V σήκωσε τα δάκτυλα από το πληκτρολόγιο.      Άνοιξε λίγο περισσότερο το παράθυρο δίπλα της να γευτεί την νύχτα.     Σιωπηλή.     Ένα αστέρι εκεί, σφηνωμένο ανάμεσα στα σύννεφα.
- Τι κάνεις τέτοια ώρα ?    Γιατί δεν κοιμάσαι ?    Αύριο Δευτέρα .    Πάλι δεν θα ξυπνάς.
- Να, σκέφτομαι ότι το αύριο καταπίνει το σήμερα.    Και το σήμερα αναλώνεται σε μια ατέρμονη προσδοκία.    Προσδοκώ δεν σημαίνει ζω.    Ωθούμαι όμως...    Αρκεί ?
- ...........
- Άντε, πάμε για ύπνο ...

for violation

Η φωτογραφία είναι της  Zena Holloway, Underwater Photographer & Director
Μπορείτε να δείτε το επίσημο site της  εδώ

Η  υγρασία  διαπερνούσε  τα ρούχα και το δέρμα του. Τα βήματά του αργά, αθόρυβα, σχεδόν τελετουργικά, κυκλωμένα από το ημίφως τον έφεραν κοντά της.

Σήκωσε αργά το βλέμμα  πάνω της, χάνοντας μια ανάσα. Δεν θυμόταν πόσες ανάσες είχε χάσει στη θέα της.

Γλύστρισε το βλέμμα , αιχμαλωτισμένο από τη λάμψη  και  τη κίνηση του κορμιού της. Γλύστρισε πάνω στις καμπύλες και τα χρώματά της ώσπου στάθηκε στα χείλη. Μισάνοιχτα.

Εκείνη δεν τον είχε δει .

Ποτέ δεν κοιτούσε πάνω από τα χείλη. Την πρώτη  φορά που το τόλμησε , δεν άντεξε. Ήταν και η τελευταία.

Τα μάτια δεν τα άντεξε. Το βλέμμα εκείνο. 

Το βλέμμα της να καρφώνεται μέσα στο δικό του γεμάτο με…

Δεν άντεχε…

Σε θέλω δική μου,  είπε.

Μόνο δική μου.

Για πάντα δική μου.

Δική μου.

Ο ήχος της ενδοεπικοινωνίας.

Σε λίγο, ο χώρος τυλιγμένος στο σκοτάδι  φωτιζόταν μόνο από το ενυδρείο.

Ανέβηκε τις σκάλες και κλείδωσε την πόρτα απαλά…

for view

H εικόνα  είναι από το Worth 1000.com .
Ψηφίστηκε ως η καλύτερη δημιουργία στον διαγωνισμό "Beyond the Canvas" .
Η δημιουργός εμφανίζεται με το όνομα monuliena

Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός αφορούσε προσθετικά στοιχεία, τροποποιημένα και  ενσωματωμένα σε έργα ζωγραφικής.

Οι πηγές της παραπάνω δημιουργίας.

για μια εικόνα ...συνέχεια

-         Το ξέρεις ότι αυτοαναιρείσαι !…

-         Δεν υποσχέθηκα τίποτα. Θυμάσαι να έδωσα υπόσχεση? Μια σκέψη έκανα μόνο… Το καλό με τις σκέψεις είναι η ελευθερία τους και φυσικά η ελαστικότητά τους.

-         Ναι, αλλά , άλλα έλεγες…

-         Αλλοίμονο εάν ο λόγος έχανε την ευελιξία του. Για σκέψου το λίγο… Σκέψου να ξεκινάς ένα ταξίδι που στην πορεία δεν σου αρέσει η διαδρομή και βρίσκεις ή δημιουργείς ακόμη,  μια άλλη πορεία που την βλέπεις πιο ενδιαφέρουσα. Τι θα κάνεις? Θα ακολουθήσεις ψυχαναγκαστικά την πρώτη ή θα ακολουθήσεις το θέλω σου?

-         Με μπερδεύεις…

-         Δεν πειράζει. Το μπέρδεμα αποτελεί ενδιαφέρον κίνητρο μερικές φορές. Λοιπόν τι λες να φάμε σήμερα ? Χθές έλεγες για ψητό κατσαρόλας.

-         Μπα… λέω να φτιάξω πένες με σάλτσα από μανιτάρια…

for vacation

H φωτογραφία είναι του SLIM AARONS  από το www.photographersgallery.com

Είμαι τρελή, αλλά θα το κάνω…

Φόρεσε το άσπρο της μαντήλι και το λαμπερό της χαμόγελο. Έξω, ήταν όλα υγρά από την βροχή. 

Οι μυρωδιές από το πάρκο απέναντι από το σπίτι της, ανέβαιναν έντονα γήινες μέχρι την ανοικτή μπαλκονόπορτα και εκείνη τις ρουφούσε με ηδονή.

Πήρε  τα γυαλιά ηλίου στο χέρι, έτσι για να κρατά κάτι.

Έβγαλε τα παπούτσια και βγήκε έξω.

Θέλω να αισθανθώ το γρασίδι κάτω από τα πόδια μου σκέφτηκε, και το χαμόγελο πλάτυνε και άλλο…

Πέρασε τον δρόμο με γρήγορο βήμα, σχηματίζοντας υγρό μονοπάτι στην άσφαλτο και έτρεξε. 

Ελεύθερη. 

Όπως ποτέ δεν είχε αισθανθεί…

for visualize

Έργο του  Michael Parkes  "The Creation"  από το kstreetgallery.com

Ποιο άραγε είναι το κίνητρο της δημιουργίας?

Υπάρχει δημιουργία χωρίς κίνητρο?

Εάν υπάρχει …πως επηρεάζει τις συνέπειες?

…και βούτηξε το πινέλο στο χρώμα, μισοκλείνοντας τα μάτια.

for valuable

H φωτογραφία είναι του Jose Miguel Rodriquez  από το www.photo.net

Ανατρίχιασε το δέντρο. 

Ζούσε εκεί χρόνια και χρόνια.

Όταν ήταν μικρό, μια μικρή φύτρα στο χώμα όλα ήταν διαφορετικά γύρω του. 

Μυρωδιές και ήχοι το κύκλωναν από παντού. Διαφορετικές μυρωδιές, διαφορετικοί ήχοι.

Όταν μεγαλώσω, έλεγε, θα γίνω ένα ψηλό και δυνατό δένδρο. Το πιο ψηλό θα γίνω! Μπορεί να φτάσω και στον ήλιο κάποτε… 

Η μάνα του δίπλα, γέλαγε ευτυχισμένη στα λόγια του και άπλωνε τα κλαδιά της να το προστατέψει. 

Είχε και μια φίλη μέλισσα. Ναι, ναι του έλεγε. Όταν μεγαλώσεις, θα έρθω να φτιάξω ένα σπίτι στα κλαδιά σου και θα έρθουν κι’ άλλες μέλισσες και θα ζούμε πάντα μαζί, ευτυχισμένοι…

Ανατρίχιασε το δέντρο κοιτώντας γύρω του. Δεν μπορούσε να ανασάνει. Ζούσε για αυτές τις λίγες στιγμές που θα έβλεπε τον αγαπημένο του ήλιο να περνά εκεί ανάμεσα στα τσιμέντα.

Ζω είπε, κι ανατρίχιασε πάλι…γιατί δεν υπήρχε κάποιος να το ακούσει.

Θα συνεχίσω να ζω , και ποιος ξέρει …ίσως κάποτε γίνω πιο ψηλό και πιο δυνατό . Ίσως κάποτε καταφέρω να φτάσω στον ήλιο…

for view

Η φωτογραφία είναι από το  www.worth1000.com

Ξύπνησε ένα πρωί ιδρωμένος. Ο καθρέφτης του μπάνιου του, αντανακλούσε το ίδιο χθεσινό πρόσωπο. Γκρί.

Θυμόταν τα μάτια του. Κάποτε ήταν γαλάζια, σαν τη θάλασσα έλεγαν όλοι… Γκρί.

Θυμόταν τα όνειρά του. Κόκκινα και χρυσαφιά έβαζαν φωτιά στις νύχτες του… Γκρί.

Θυμόταν το πρώτο του φιλί μια νύχτα Αυγούστου. Έφηβοι και οι δύο με ένα ασημένιο φεγγάρι να τους κοιτά από ψηλά… Γκρί.

Είχε πάψει ξαφνικά να θυμάται. Δεν θυμάται ούτε εάν ήταν απόφαση αυτό.

Κοίταξε την ημερομηνία. 29 Οκτωβρίου σήμερα. Φθινόπωρο. Τα φύλλα κιτρινίζουν.

Ντύθηκε αργά, τελετουργικά. Έβαλε τα μποτάκια του, γυαλιά και καπέλο και πήρε ένα σπρέυ στο χέρι.

Κίτρινο, σκέφτηκε. Είναι ένα  εξ ίσου καλό χρώμα.

Κλείδωσε την πόρτα πίσω του με ένα χαμόγελο διαφορετικό.

Το να χρωματίζεις την ζωή αποτελεί πλέον επαναστατική πράξη. Απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό…και δάκρυσε.

για μια εικόνα

Δεν θα γράφω …είπε η V…

O λόγος, όχι, δεν είναι το πλουσιότερο εκφραστικό μέσο...
ούτε το πιο άμεσο

ούτε το πιο μεστό.

Mπορεί όμως να γίνει όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα...

Θα τον μεταμφιέσω, είπε…

Στο κάτω κάτω, πάντα με ενδιέφεραν οι μεταμφιέσεις. Ναι. O λόγος, έχει πολλούς τρόπους να μεταμφιέζεται. Υδάτινος είναι ο λόγος. Με όλες τις φυσικές ιδιότητες που απορρέουν από αυτό το φυσικό στοιχείο. Παραμένει πάντα όμως ο ίδιος. Δεν αλλάζουν τα βασικά συστατικά του. Η μορφή του όμως, ναι, μπορεί να μεταβληθεί.

Εάν μπορεί το νερό να μεταστοιχειωθεί?

Μα τι με ρωτάς τώρα ? Αυτά δεν τα έχει λύσει η επιστήμη της Φυσικής ακόμη…Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, ένας αδαής γιατί, να το ξέρεις, δεν τρέφω την αυταπάτη της γνώσης, τρέφω την βεβαιότητα της άγνοιας.  Δεν ξέρω βέβαια, εάν κάποιος αλχημιστής , κάποτε , κατάφερε κάτι τέτοιο.

Δεν αποδέχεσαι του αλχημιστές ? Και πού νομίζεις ότι βρίσκονται οι ρίζες της χημείας και της φυσικής επιστήμης ? Το όνομα σε ενόχλησε ? Η ταμπέλα ?

Αλλά και αυτοί, νομίζεις ότι την τυχόν ανακάλυψή τους την μοιράστηκαν με τους υπόλοιπους ανθρώπους ? Ίσως να υπήρξε κάποιο κρυπτογραφημένο σύγγραμμα , κάτι κωδικοποιημένο, τα συνήθιζαν αυτά ξέρεις. 

Ο εγωϊσμός και η αλαζονεία όμως, δεν ξέρουν να μοιράζονται. Ποιος, οικιοθελώς θέλησε να μοιραστεί τον θρόνο του ? Α ! μην ψάχνεις… απευθύνσου στην κοινή λογική σου…  

Επικίνδυνη γνώση ? Ναι, ίσως και αυτό. Πάντα ήταν ένα θεμελιώδες επιχείρημα ώστε η γνώση να παραμένει κρυφή. Αλλά , δεν μιλάμε τώρα για αλχημεία στοιχείων, ούτε για επικινδυνότητα.

Για απλά πραγματάκια μιλάμε, απλά καθημερινά, υλικά, όπως αποτυπώνονται σε μια εικόνα. 

Που ξέρεις, μπορεί να ανακαλύψουμε πολύ περισσότερα από ότι περιμένουμε, αλλά ... καλύτερα, ας μη περιμένουμε τίποτα. Ας το διασκεδάσουμε μόνο.

Καφέ ?

Ναι, θέλω. 

Δυνατό, με δύο κουταλιές ζάχαρη…

...for vitality

 Η φωτογραφία είναι από το www.fotosearch.gr