Blue

Ακούμε το "Why" από τους Antique...

καλό καλοκαίρι σε όλους !!!

Transformation

Ζωγράφος : Anne Bachelier

Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνουμε για να γίνουμε σκλάβοι...

γύρισε και μου είπε κοιτάζοντας με σταθερά μέσα στα μάτια.

Καθίσαμε στο παγκάκι, στον Εθνικό Κήπο σχεδόν ταυτόχρονα. Ήθελα ησυχία. Ήθελα λίγο χρόνο μόνη με τον εαυτό μου. Ήθελα την ψευδαίσθηση έστω, ότι ζω σε μια ανθρώπινη πόλη που αναπνέει οξυγόνο και πορεύεται στον χρόνο μαζί με την φύση γύρω της. Την ψευδαίσθηση της φύσης. Τα ακούσματα, τα χρώματα και τις μυρωδιές της. Όχι αυτό το βρώμικο γκρι...

Δεν την γνώριζα...

Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνουμε για να γίνουμε σκλάβοι...

Σκλάβοι της εκάστοτε κουλτούρας και των παραδόσεων του τόπου και χρόνου μας, σκλάβοι των παγιωμένων απόψεων των άλλων, σκλάβοι της ομαδοποίησης και κυρίως σκλάβοι παραμορφωτικών καθρεφτών, κάτι που οι άλλοι αποτελούν, είτε εξιδανικεύοντας εμάς είτε απορρίπτοντας μας.

Την κοίταξα καλύτερα. Απλός, καθημερινός άνθρωπος. Τίποτα κραυγαλέο επάνω της.

Μεγαλώνουμε για να γίνουμε ενοχικά και εύκολα προς χειραγώγηση άτομα...

Σταύρωσε τα πόδια της και έβαλε την τσάντα της στο πλάι.

Γεννιόμαστε για να περπατήσουμε σ' αυτή την γη με τα δικά μας βήματα κι' αντί αυτού περπατάμε στα βήματα των άλλων, των πολλών άλλων, που κάποιοι πριν τους έμαθαν και εκείνους να χάνουν το προσωπικό τους βήμα.

Το μέτρο των άλλων... άσχετα από νόηση, ηθική, αισθητική και καλλιέργεια του νου και της καρδιάς... Μεγαλώνουμε όχι ως άνθρωποι αλλά ως στατιστικά νούμερα ανήκοντας σε εκάστοτε ομάδες χωρίς ποτέ να ανήκουμε στον εαυτό μας...

Ήπια μια γουλιά από τον καφέ στο πλαστικό κύπελλο και άναψα τσιγάρο.

Είχε όλη την προσοχή μου.

Η μαθητεία μας δεν έχει ως βάση την αυτογνωσία και την αγάπη του εαυτού μας και του άλλου, όπως κατά την γνώμη μου θα έπρεπε, αν και αυτή είναι η δική μου γνώμη... αλλά το πως θα ταιριάξουμε στο παζλ της κοινωνίας που ήρθαμε για να ζήσουμε... τυφλοί, μισότυφλοι όσον αφορά την ύπαρξή μας και κατ' επέκταση την ύπαρξη των γύρω μας.

Ακρωτηριασμένοι περπατάμε... παραπαίουμε ακολουθώντας το νουθετιστικό δάκτυλο, εκείνο το καλοπροαίρετο φαινομενικά .... εκείνο που μόνο το “καλό” μας θέλει και είναι πάντα μπροστά μας για να μας συμβουλεύει, να μας δείχνει... Και τι αξίζουμε εμείς, τι είμαστε για να ορθώσουμε τη δική μας οπτική, το δικό μας συναίσθημα, το δικό μας υγιές εγώ, ταπεινά...δεν λέω αλλοιώς... τι αξίζουμε άραγε αν δεν είμαστε αυτό που "πρέπει"... ;

Σταύρωσε τα πόδια της από την άλλη πλευρά και έφτιαξε μια πτυχή της φούστας της.

Συνηθίζει η ματιά μας τελικά να κοιτά στον καθρέφτη ένα δύσμορφο πλάσμα, χάνοντας την ικανότητα να δει καθαρά την ομορφιά που περικλείει - όχι μόνο η δική μας ύπαρξη - εκείνο τον θεϊκό σπινθίρα που αναπνέει μαζί μας, μα και την αντίστοιχη ομορφιά των άλλων...

Γινόμαστε “ο εχθρός μας”... και αντί η ζωή να είναι μαζί μας ...ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης, υγιούς αναζήτησης, γίνεται πεδίο μάχης εσωτερικό, όχι για να ξεριζώσουμε τα όποια “αγριόχορτα” όπως θα κάναμε στον κήπο μας και να αφήσουν τα άνθη και τα δένδρα να αναπτυχθούν, όχι με στόχο την ομορφιά, αλλά μιας μάχης προσαρμογής σε ετερόκλητα δεδομένα, αλλότρια πολλές φορές , επιβεβλημένα για ιδιοτελείς σκοπούς, ταπεινούς, μικρούς και άνευ ουσίας...

Κοίταξα τα μάτια της. Γυάλιζαν μισόκλειστα στην αντηλιά. Έντονα !

Γεννιόμαστε ελεύθεροι και άνθρωποι και καταλήγουμε σκλάβοι και υπάνθρωποι με βαριές ψυχικές αλυσίδες που η εκάστοτε “αυθεντία” μπορεί να χειρίζεται όπως θέλει...

Οι ενοχές, η αυτοαπόρριψη, ο φόβος, ο θυμός , μας μετατρέπουν όχι σε αυτό που θα έπρεπε να γίνουμε, αλλά σε εγωπαθή , φοβισμένα, ανασφαλή άτομα, χωρίς αγάπη για εμάς, χωρίς αγάπη για τους άλλους, λες και η ζωή δεν είναι ένα ρίσκο, λές και η ζωή δεν είναι ένα θαύμα, λές και η ζωή είναι ένας ασφαλής , τακτοποιημένος τόπος...

Ένα ζευγάρι μπήκε στο οπτικό μας πεδίο, αγκαλιασμένοι σφιχτά από την μέση, κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο. Τους κοιτούσαμε αμίλητες για λίγο μέχρι που έστριψαν σε ένα μονοπάτι.

Ναι, λες και είναι ασφαλής... συνέχισε...

Φοράμε τα παραμορφωτικά γυαλιά μας, αυτά που μας έδωσαν και φροντίζουμε κατ΄επέκταση να τα φορέσουμε και στους άλλους...

Με κοίταξε για λίγο αμίλητη χαμογελώντας, απομακρύνοντας μια τούφα μαλλιών που είχε πέσει στο πρόσωπό της.

Ας σταθούμε λίγο... ας σταθούμε μέσα στην προσωπική ησυχία του νου μας και ας σκεφτούμε... ποια είναι η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε ... όχι τα υλικά αγαθά... και πως εμείς θα σταθούμε και θα υποστηρίξουμε αυτή την ζωή...

Ας σταθούμε λίγο, και ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας με χαμόγελο, ας κοιτάξουμε και τον άλλο δίπλα μας. Μαζί πορευόμαστε. Όλοι μαζί...

Ας γίνουμε οι επαναστάτες του εαυτού μας...

Σιώπησε.

του αλλοτριωμένου...

Ας γίνουμε αυτό που γεννηθήκαμε για να γίνουμε...

Σιώπησε.

ο καλύτερος εαυτός μας...

Την κοίταξα.

Γιατί μου τα λες όλα αυτά ;

Γιατί ήθελες να τα ακούσεις μάλλον...

σηκώθηκε απαλά και έφυγε...

The Cinematic Orchestra - Arrival of the Birds & Transformation

Purple

Ζωγράφος : Fan Shi Yong

Όταν άνοιξα... άνοιξε την πόρτα, μπροστά της απλώθηκε ένας κήπος με ολάνθιστες κερασιές.

Ο αέρας χόρευε με τ' άνθη γύρω της, τα στροβίλιζε στη γη που είχε σκεπαστεί με τα πέταλα τους, έπαιζε μαζί τους σαν παιδί , σαν παιδί έτρεχα... έτρεχε εκείνη με τα χέρια ανοικτά, τα μάτια και το χαμόγελο διάπλατα !

Λευκό ήταν το κιμονό που φορούσε με τελειώματα στα φαρδιά μανίκια σε κόκκινο και ένα δράκο που κρυβόταν πίσω από τα μαύρα, μακριά, στιλπνά μαλλιά, να ζωντανεύει στην κίνησή της σκορπίζοντας πράσινο, χρυσό και κόκκινο.

Έχει σημασία η μορφή μου... μορφή της ;

Σημασία είχε όταν γύρισε και κοίταξε πίσω της, η λάμψη της ευφορίας στο πρόσωπό της!

Τόση ομορφιά αλήθεια!

Η γραφή δεν είναι μνήμη.

Ένα αποτύπωμα... το ξέρω... αλλά φοβάμαι μήπως κάποτε δεν θυμάμαι...

Δεν θα ήθελα να ξεχάσω το συναίσθημα που με πλημμύρισε... που την πλημμύρισε καθώς έτρεχε προς εκείνον.

Σαν παραμύθι κάποτε ; Έστω ...

Αν κάποιος, έχει έστω για μία φορά στην ζωή του, νοιώσει απέραντη αγάπη μαζί με γαλήνη και αυτό που ονομάζουμε αρμονία με όλα γύρω του και μέσα του, θα με νοιώσει... θα την νοιώσει...

Απόλυτη , απέραντη. Βαθιά και ολοκληρωτική αίσθηση...

Μαύρα φορούσε. Με σπαθί μακρύ, λίγο γυριστό, στην μια πλευρά να κρέμεται μέσα σε θήκη και μαχαίρι ζωσμένος από την άλλη πλευρά, μέσα από την φαρδιά υφασμάτινη ζώνη. Πολεμιστής μάλλον. Με αξίωμα. Ύφασμα και δέρμα επάνω του. Πολυτελές. Όλα μαύρα, και τα μαλλιά, τα μάτια, εκτός από το χαμόγελο. Λαμπερό.

Με έβλεπα... την έβλεπα να τον αγκαλιάζει από την μέση και να περπατούν μέσα στα άνθη της κερασιάς που στροβιλίζονταν, χαμένοι ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Πιο αχνό δίπλα μας... δίπλα τους ένα παιδί, αγόρι, με πολύχρωμα ρούχα, μικρό, γύρω στα 5, 6 νομίζω, να τρέχει και να κλωτσά γελώντας ότι άγγιζε με το πόδι του...

Με είδα ... την είδα άλλη μια φορά με μωβ κιμονό, περίτεχνα κεντημένο όπως και το πρώτο, να περπατά. Φευγαλέα εικόνα...

Λεπτομέρειες, ίσως βαρετές, αλλά... δεν θέλω καμιά να μου λείψει...

Φωτιά μετά . Βίαιη !

Πόλεμος ; Δεν ξέρω... Ένοιωσα... ένοιωθε μεγάλη αναταραχή.

Εκείνον, δεν τον ξαναείδε.

Χρόνια μετά...

Σίγουρα είχαν περάσει χρόνια γιατί το παιδί είχε μεγαλώσει. Σιδεράς ήταν. Δούλευε με το αμόνι. Ευρύστερνος μέσα στο φόντο της φωτιάς. Σεβαστός ανάμεσα σε όλες τις τάξεις του τόπου και της εποχής, συμβουλάτορας λόγω του βάθους της σκέψης του και της ακεραιότητας του χαρακτήρα του.

Με είδα... την είδα μεγαλύτερη πολύ, παρατημένη, ίσως και παραιτημένη, με φτωχικά καφετιά ρούχα, να περπατά. Σκυφτό το κεφάλι και το κορμί. Σκυφτή η σκέψη. Μόνη.

Ο γιος της ακολούθησε τελικά την κλίση του.

Το πνεύμα του ήταν πιο πεινασμένο από οτιδήποτε άλλο μέσα του.

Ακολούθησε το θρησκευτικό σχήμα του τόπου εκείνου και του χρόνου. Τον είδα να περπατά ανάμεσα σε δένδρα χαμηλά, με άλλους γύρω του. Όλοι με πορτοκαλόχρωμες μακριές ενδυμασίες. Διέπρεψε. Μάλλον αυτή είναι η σωστή λέξη... Ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία λόγω του εσωτερικού του πλούτου και έμεινε στην μνήμη των επόμενων γενεών ως ένας σεβαστός, πνευματικός βαθιά άνθρωπος.

Με είδα... την είδα να πεθαίνει μόνη και φτωχή μέσα σε ένα πολύ μικρό σπίτι. Τόση θλίψη...

Πάντα της έλλειπε εκείνος. Όχι ο γιος της...

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα... σκέφτηκε. “Δεν μπορεί να τελειώνουν όλα εδώ. Υπάρχει συνέχεια. Ποια είναι η πραγματική μορφή μου ;”

Είδα. Είδε τον εαυτό της, ένα λευκό φως, γαλακτερό, σε κλειστό οβάλ σχήμα με εσωτερικούς χρυσούς ιριδισμούς.

Είδα. Είδε να την πλησιάζει ιδίου σχήματος βαθύ γαλάζιο φως με γαλανούς ιριδισμούς. Στην ένωσή τους ένοιωσα... ένοιωσε απέραντη αγάπη και αρμονία... Ολοκλήρωση!

Δεν ήθελα... ήθελε να ανοίξει τα μάτια. Ήταν αιώνια αυτή η στιγμή και την ήθελε έτσι! Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια...

Έφτασα για άλλη μια φορά στην τελευταία πρόταση...

Δίπλωσα για άλλη μια φορά τα γραμμένα φύλλα. και τα έβαλα στον φάκελό τους.

Ίσως κάποτε καταλάβω...

Black

Ζωγράφος : Rekunenko Valentin

Διάβηκε ξέφρενα το δάσος. Στιγμή να ανασάνει. Και ο αέρας πηχτός, σαν πηχτός του φαινόταν. 
Βαρύς.

Το έλεγε ακόμη δάσος, έτσι όπως το ονόμαζε παιδί όταν ξάπλωνε στις σκιές των δένδρων κτίζοντας τα όνειρά του στα σύννεφα. Έτσι του έλεγε ο πατέρας του βέβαια, αν και εκείνος απλώς τα κοιτούσε. Ήξερε ότι τίποτα δεν μπορείς να κτίσεις σε ένα σύννεφο. Εκείνος ήθελε να κτίσει στην γη. Αυτό τελικά έκανε όταν μεγάλωσε.

Κατάφερε να κτίσει μια ολόκληρη πόλη. Μικρή στην αρχή. Μετά ήρθαν και άλλοι και νέα κτίρια υψώθηκαν. Όλα γέμισαν ζωή, μυρωδιές και θόρυβο. Τότε. Που τα δάση ήταν γεμάτα δένδρα με φυλλώματα πλούσια, Βλάστηση όλο ήχους.

'Ετρεχε...

Τίποτα δεν μπορούσε να τον κρύψει από τα μάτια τους. Καχεκτικοί κορμοί υψώνονταν. Ξεραμένοι . Πέτρες κάτω και ρίζες που ξέφευγαν από τα βάθη για να τον δυσκολεύουν περισσότερο. Μαύρα τα περισσότερα γύρω του. Η φωτιά δεν χαρίστηκε σε τίποτα.

Ήταν όμορφη η πόλη του, και ήρθαν εκεί να κατοικήσουν όμορφοι άνθρωποι γιατί... τι άλλο θα ταίριαζε σε μια τόσο όμορφη πόλη...

Έπεσε για άλλη μια φορά σκοντάφτοντας... Θα τον έφταναν. Δεν είχε καμία ελπίδα πια.

Τρελό τον είπαν...  Εκείνος ήξερε όμως ότι δεν ήταν. Απλώς ήθελε εκείνη η ομορφιά που δημιούργησε να διατηρηθεί για πάντα !  Μα και οι άνθρωποι, ναι, αναλλοίωτοι και αυτοί σα κοσμήματα στους δρόμους και τα κτίρια. Μετά άρχισαν οι εξαφανίσεις και τα πρώτα εκθέματά του. Μα ήταν πανέμορφοι έτσι όπως τους έστηνε στις γωνίες και τους δρόμους...

Άρρωστο τον είπαν... Μα εκείνος ήξερε ότι δεν ήταν. Απλώς ήθελε εκείνη η ομορφιά που δημιούργησε να διατηρηθεί για πάντα !

Ποτέ δεν αγάπησε τους ανθρώπους. Αυτό μπορούσε να το πει. Αγαπούσε πάντα τα κτίρια, τα υλικά, τις κατασκευές. Οι άνθρωποι ήταν μόνο διακοσμητικά στον χώρο. 
Μα γιατί δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει το έργο του; Μεγαλειώδες θα ήταν. Αιώνια αμετάβλητο. Αξιομνημόνευτο στους αιώνες που θα έρχονταν !

Έτρεχε...

Ξύπνησε μούσκεμα... Κοίταξε το ξυπνητήρι έντρομος. Σε ένα τέταρτο έπρεπε να είναι στην δουλειά. Φύλακας στη Δ' πτέρυγα των φυλακών της πόλης.

Όχι !!!

Δεν ήταν αυτό που ονειρεύτηκε για την ζωή του...

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ

Red...

Ζωγράφος : Svetlana Sewell

Σήκωσε το χέρι ψηλά , μπροστά από τα μάτια της, με τη παλάμη στραμμένη προς τα έξω. 

Τα δάχτυλα ενωμένα. Τα άνοιξε λίγο, ελάχιστα, ίσα να περάσουν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου και εκείνα έγιναν χρυσά, κοκκινόχρυσα.

Ήταν ένα κόκκινο χέρι.

Ζωγραφισμένο κόκκινο.

Κόκκινο σκούρο.

Πορφυρό το λένε αυτό το χρώμα, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό.

Σημαντικό είναι, ότι ήθελε το δεξί της χέρι να είναι κόκκινο σκούρο . Ήθελε εκεί στον καρπό, καθώς το χρώμα κατέβαινε να γεννηθούν σχήματα δαντελωτά που αχνά, σιγά σιγά χάνονταν, αφήνοντας το χρώμα του δέρματος να υπερισχύει.

Το χρώμα δεν μαχόταν με το δέρμα. 

Εισχωρούσε το ένα στο άλλο απαλά, αργά ώσπου γίνονταν ένα. Μια χρωματική ερωτοτροπία , αφανής, κρυμμένη, σιωπηλή, εκφρασμένη μέσα από τα δαντελωτά σχήματα.

Έτσι το ήθελε...

Συνήθως φορούσε γάντι.

Της άρεσε τον χειμώνα να φορά ένα που έφτανε ψηλά πάνω από τον αγκώνα, μόνο στο δεξί, εφαρμοστό σαν δέρμα και στο μικρό δάχτυλο ένα δαχτυλίδι. Ποτέ το ίδιο. Πάντα μεγάλο.

Τα περίεργα βλέμματα που στέκονταν άλλοτε διακριτικά , άλλοτε όχι στο χέρι της  δεν την ενοχλούσαν. Δεν την ενοχλούσαν ούτε το καλοκαίρι όταν άφηνε το  κόκκινο χέρι της γυμνό, εκτεθειμένο, ευάλωτο.

Χαμογελούσε σιωπηλά και άλλαζε κουβέντα, όταν την ρωτούσαν...

Εκεί, για πάντα στο πλάι του κορμιού της, μαζί της, κομμάτι της να της θυμίζει εκείνο το τότε που ήταν μια άλλη, με μια άλλη ζωή, με ένα άλλο μέλλον.

Τότε που τα άλλαξε όλα.

Μόνο με μια μαχαιριά...

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ

Δύο γάτες

Ζωγράφος : Will Barnet

Όλη η περιουσία της δυο γάτες. Και οι δύο μαύρες. Ποτέ δεν συμπάθησε η μία την άλλη. Φιλιώνανε μόνο όταν τις έπαιρνε και τις δύο μαζί αγκαλιά, καθισμένη στον καναπέ, χαϊδεύοντας πότε την μία πότε την άλλη, χαμένη στις σκέψεις της, μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης ανοιγμένη, που βίωνε την απόλυτη μοναξιά αφού κανένας δεν ασχολιόταν  μαζί της.

Στη γλάστρα της επέμενε να έχει βασιλικό. Της είχαν πει ότι δεν πρέπει αν έχει αγόρι στο σπίτι. Eκείνη γέλαγε. Ο Αναστάσης έλειπε 2 χρόνια τώρα στα πλοία. Eμφανιζόταν που και που μέσα από τις λιγόλογες κάρτες του , πότε από εδώ και πότε από εκεί…Γυναίκα δεν είχε φέρει ποτέ στο σπίτι.

Έστρωσε με το ένα χέρι λίγο τα μαλλιά της. Ξεγελιόταν που και που έτσι. Σα χάδι έλεγε ότι είναι. Το ένοιωθε μερικές φορές ώρα μετά. Σα χάδι στο χέρι της. Της έλειπε αυτό! Της έλειπαν πολλά...

Αύριο μπαίνει η Άνοιξη, σκέφτηκε… ακούγοντας τα κύματα να παραβγαίνουν σε βουητό τον αέρα  χτυπώντας τα βράχια. Αύριο θα ξυπνήσω διαφορετική...

Πολλές φορές το είχε πει αυτό στον εαυτό της. Μερικές φορές το έλεγε στον καθρέφτη χαμογελώντας επίτηδες, σα να βάζει φόρεμα με γιορτινή κορδέλα.

Άφησε τις γάτες κάτω απαλά και αυτές έτρεξαν στα αγαπημένα τους μέρη, εχθρές  όπως πάντα με όλη τη νύχτα μπροστά τους.

Έκλεισε την τηλεόραση και πήγε να ξαπλώσει αφού έριξε μια ματιά στη στεφανοθήκη στην πάνω δεξιά γωνία του δωματίου της.

Συνήθειο χρόνια και αυτό. Πρέπει να την καθαρίσω αύριο… Μπαίνει η Άνοιξη, ήταν η τελευταία σκέψη πριν κλείσει τα μάτια.

Ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα…

Την έλεγαν Μαρία, Κατερίνα, Χρυσάνθη, Αγγελική, Ελένη, Δέσποινα, Δήμητρα, ….

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός !!!

 του Νίκου Λυγερού

 

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός!!!

Ακόμα και οι γενοκτονίες δεν κατάφεραν να μας καταστρέψουν ούτε και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Οι δυσκολίες υπάρχουν, αλλά υπήρχαν πάντα. Απλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ικανότητά μας να φωνάζουμε παρόν σε κάθε καταμέτρηση ανά τους αιώνες.

Ξέρουμε από πληγές και γνωρίζουμε τον τρόπο να τις προσπερνάμε!

Δεν θα περάσουν οι προπαγάνδες της ηττοπάθειας, διότι ο καθένας μας δεν είναι παρά μια κορυφή ενός δέντρου που έχει τις ρίζες του βαθιά καρφωμένες μέσα στο χρόνο. Και δεν είναι τα φαινόμενα της μόδας που μπορούν να μας κατασπαράξουν.

 Άνθρωποι σαν τον Μίκη μας, μάς δείχνουν τον δρόμο. Όσο έχουμε μαζί μας γίγαντες τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μπορεί για τους άλλους να είμαστε μια λεπτομέρεια πάνω στο γεωπολιτικό σκηνικό, αλλά αυτή η λεπτομέρεια είναι πάντα εδώ, παρούσα ακόμα κι αν είναι καταπατημένη μερικές φορές.

Δεν είμαστε μόνο θύματα !

Ο ελληνικός λαός μπορεί να δέχεται αμφισβητήσεις, συνεχίζει να παράγει το έργο του. Ξέρει να αντιστέκεται, όταν υπάρχει κίνδυνος κι έχει τους δικούς του που βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα.

Επιπλέον, ακόμα και μέσα στα δεινά δεν φοβάται να κάνει καινοτομίες οι οποίες δεν είναι μόνο προς όφελος του, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

Άνθρωποι σαν τον Ελ Γκρέκο δεν περίμεναν τίποτα από τους άλλους και τα έδωσαν όλα. Ο Ελύτης κι ο Σεφέρης δεν έγραψαν μόνο για την Ελλάδα. Μέσω του ελληνισμού άγγιξαν όλη την Ανθρωπότητα.

Και στον επιστημονικό τομέα, άνθρωποι σαν τους Καραθεοδωρή, Παπακυριακόπουλο και Παπανικολάου δημιούργησαν έργο με παγκόσμια εμβέλεια ακόμα κι αν δέχτηκαν κατηγορίες από την ίδια τους την πατρίδα. Ξεπέρασαν όλοι τους την κοινωνική μιζέρια, για να προσφέρουν με την αντίστασή τους, με τη θυσία τους. Αυτοί οι άξιοι, θέλουν δεν θέλουν οι άλλοι που μας υποσκάπτουν, ήταν Έλληνες, όπως κι ο Μητρόπουλος κι η Κάλλας.

Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεχάσει τα επιτεύγματα και τα κατορθώματα των δικών του, επειδή δέχτηκε κριτικές. Δεν περίμενε ποτέ βοήθεια παρά μόνο στα μυθιστορήματα και κατάφερε να επιζήσει και μετά από μεγάλες καταστροφές. Ναι είναι ένας μικρός λαός με ελάχιστο πληθυσμό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Παραμένει ικανός όχι μόνο να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά μπόρεσε να αποτελέσει και παράδειγμα προς μίμηση λόγω της αντίστασής του.

Δεν είναι μικρό πράγμα το να είσαι Έλληνας, όχι για λόγους εθνικιστικούς και γελοίους, αλλά γιατί το βήμα έχει το βάρος της μνήμης ακόμα και σε χώρους της λήθης.

Και δεν είναι τυχαίο, αν επινοήσαμε ως λαός μέσω της γλώσσας μας μα και της σκέψης μας έννοιες τόσο αφαιρετικές όσο είναι τα μαθηματικά, η μουσική κι η στρατηγική.

Είμαστε εδώ για να δώσουμε, όχι για να πάρουμε!!!

ΠΗΓΗ : Νίκος Λυγερός

ΠΗΓΗ