Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

for victim



Φωτογραφία John Crosley
από το http://photo.net



Mικρό ήταν. Μικρό και χάρτινο. Πολυκαιρισμένο, με ένα σκίσιμο στην μία του πλευρά. Ένα κομμάτι σελοτέιπ είχε αναλάβει το καθήκον να κρατά  κοντά τις δύο άκρες. Μύριζε χρόνο.
Την ξέθαψε, κάτω από τις αναμνήσεις του, πρωταρχική όπως ήταν. Θεμέλια. Ασπρόμαυρη.

Χειμώνας ήταν. Το δέρμα του ακόμη  θυμόταν  το κρύο εκείνης της ημέρας . Γλυκό κρύο, γλυκό το πρώτο του φιλί. Το πρώτο εφηβικό φιλί του. Πιο αληθινό ίσως, όλης της μετέπειτα πορείας του.
Σε εκείνα τα χείλη άφησε  όλες τις υποσχέσεις που δεν κράτησε, όλο τον έρωτα που ακόμα τον καίει.
Την είχε αιφνιδιάσει θυμάται… Μόνο ο Νίκος το ήξερε ο φίλος του έχοντας έτοιμο το δάκτυλο στο κουμπί της μηχανής. Κανείς δεν τους κοιτούσε. Ήταν σχεδόν άδεια η πλατεία. Μετά το είδε. Στην εκτύπωση… Μα τι τον ένοιαζε?

Το δάκτυλο του  απαλά στάθηκε  επάνω της. Δεν ένοιωθε χαρτί. Δέρμα ένοιωθε και το δωμάτιο πλημμύρισε από το άρωμα των μαλλιών της.
Την άφησε όταν έμεινε έγκυος στην κόρη τους. Δεν το θέλε έλεγε πάντα στον θαμπό καθρέφτη του. Οι περιστάσεις…

Το επισκεπτήριο τέλος !
Στα κελιά σας γρήγορα !

Δεν ήρθαν… ούτε απόψε…


Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

V for 5





Κατά παράβαση του κανόνα των 5!  η meggie με κάλεσε σε ένα παιχνίδι μεταξύ των blogger.
Mε τιμά αυτό!
5 πράγματα που μου αρέσουν και 5 που δεν μου αρέσουν στο blogging.

Χμ…
meggie μου δεν μπορώ να λειτουργήσω καλά μέσα σε πλαίσια…. Ιδίως εδώ δεν τα θέλω καθόλου.  Θα μου επιτρέψεις να τα πω με τον δικό μου τρόπο…
Δεν έχω πολλούς σχολιαστές. Θα ήταν ευχάριστο για εμένα , εάν θέλουν όσοι επισκέπτονται αυτή την γωνιά μου, να πουν τη γνώμη τους με όποιο τρόπο. Είτε μέσα από το δικό τους blog, ή εάν δεν έχουν, θα φιλοξενήσω εδώ τις σκέψεις τους.

H αλήθεια είναι, ότι τα έχω αγαπήσει τα blog. Όταν αγαπώ κάτι, μειώνω πολύ τα όποια άσχημα υπάρξουν. Έχω μια τάση να τους βρίσκω άλλοθι, να προσπαθώ κάπως να τα κατανοώ και να μη στέκομαι εκεί.

Στη σκέψη μου δεν κυριαρχεί η ανάρτηση, αλλά ο άνθρωπος πίσω από την ανάρτηση. Τι θέλει να εκφράσει. Τι πραγματικά θέλει να εκφράσει και ποια ανάγκη τον κινεί. Η δική του ανάγκη μπορεί να μη ταυτίζεται με την δική μου. Είναι πολύ φυσιολογικό και ανθρώπινο αυτό. Τελικά γίνεται αδιάφορο. Το θέμα είναι, εάν μπορούμε να νοιώσουμε την ανάγκη του άλλου και αναλόγως πως θα σταθούμε σε αυτήν.

Ούτε όλοι επικοινωνούμε με τον ίδιο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να βρεθεί ο δρόμος που θα βαδίσουμε μαζί. Όπως το αντιλαμβάνομαι τα blog επικοινωνούν με άλλα που περιέχουν , πώς να το πω… κοινή ψυχοσύνθεση, κοινά ενδιαφέροντα, ίδιες αγάπες ίσως, κοινούς τόπους αναφοράς. Δεν είναι απαραίτητο να μοιάζουν. Συνήθως  βαρετό αποβαίνει αυτό.

Εάν το σκεφτούμε έτσι ο λεκτικός ανταγωνισμός , ο όποιος ανταγωνισμός δεν έχει θέση. Δεν έχει καμία ουσία και δεν μας πάει πουθενά. Η διαφορετικότητα όμως των απόψεων, η διαφορετική ματιά , η καλοπροαίρετη διάθεση, το χιούμορ, ναι αυτά μπορούν να αποβούν δημιουργικά για όλους τους εμπλεκόμενους.

Βρίσκω συναρπαστικό  το ότι  εδώ η απόσταση, η όποια απόσταση καταλύεται. Βρίσκω συναρπαστικό το ότι μου δίνεται η δυνατότητα να ψηλαφίσω γνώσεις και ιδέες νέες,  να μιλήσω γι’ όλα αυτά που δεν γνωρίζω και  άλλα που ίσως γνωρίζω. Κυρίως , βρίσκω συναρπαστικό ότι όλο αυτό το πλήθος των ανθρώπων που μιλούν μέσα από ένα  blog είναι πραγματικά αληθινοί, εκφέρουν μια δική τους αλήθεια, πολλές φορές μοιράζονται σκέψεις και συναισθήματα που διστάζουν να τα συζητήσουν με πολύ δικούς τους ανθρώπους, ενδιαφέροντα που δεν τους δίνεται η ευκαιρία , το πεδίο, να τα μοιραστούν. Έτσι γίνονται δικοί μου άνθρωποι… και χαίρομαι με την χαρά τους, λυπάμαι με την λύπη τους. Ουδόλως ενδιαφέρει εάν εκείνοι το γνωρίζουν. Το συναίσθημα δεν ορίζεται σε τέτοιες παραμέτρους. 

Ουδόλως ενδιαφέρει εάν κάτι είναι ψεύτικο. Το ψέμα  ποτέ δεν έχει βαθιές ρίζες και έχει αυτή την άτιμη την τάση να αποκαλύπτεται. Τι νόημα έχει εάν το καλοσκεφτούμε? Ακόμη και εάν θρέψει την ματαιοδοξία και τον εγωϊσμό του άλλου για κάποιο χρονικό διάστημα… τι νόημα έχει έτσι ? Τι αξία?
Υπάρχει δυστυχώς και σε αυτό τον τόπο, η κλοπή και η καπήλευση, η ζήλεια και η αλαζονία. Είναι ένας ανθρώπινος τόπος. Δεν θα μπορούσε παρά να περιέχει όλες τις ανθρώπινες  ποιότητες… Υπάρχει όμως ένα ισχυρό αντικαθρέφτισμα . Εάν αυτό μας απασχολήσει λίγο, εάν το δούμε ως ευκαιρία, θα μπορούσε να γίνει δρόμος βελτίωσης. Ίσως μπορούμε να γίνουμε λίγο πιο καλοί ως άνθρωποι. Ίσως μπορούμε να υπερβούμε έστω λίγο, τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης μας. Ίσως μας βοηθήσουν οι συγκυρίες να κοιτάξουμε πιο βαθιά μέσα μας.
  
Οι συνενώσεις που γίνονται μεταξύ των blog, αλλά και με ανθρώπους που σχολιάζουν χωρίς να έχουν,  είναι φορές που αποκτούν στην σκέψη μου μεταφυσικές διαστάσεις,…. οι συγκυρίες, η αναφορά σε όμοιους «τόπους» ψυχής, ο χρόνος.
Τα αρνητικά, ναι δεν λέω υπάρχουν, και θα υπάρχουν, αλλά εάν σκεφτεί κανείς ότι στην ουσία συνάντησε ένα άνθρωπο διαφορετικής νοοτροπίας, διαφορετικής ποιότητας, που δεν του ταιριάζει, απλώς διαφορετικής το τονίζω,  δεν εννοώ καλύτερη ή χειρότερη της δικής του, έχει την επιλογή να μη τον συναντήσει πάλι.  Απλό είναι. Εύκολο. Εδώ είναι πολύ πιο εύκολο από την ζωή που ζούμε όλοι πέρα των blog. Γιατί  και τα blog ένα είδος ζωής είναι. Πλούσιας ζωής με παραμέτρους πολύ ενδιαφέρουσες και επιλογές.
Και ως ζωή…πολύπλοκη, πολύπλευρη και γόνιμη, τόσο ενδο-ζωή όσο και έξω-ζωή…όσο κρατήσει…

Τελικά τι είναι  οι blogoγειτονιές , παρά ένα ακόμη αποτύπωμα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης  και δραστηριότητας στο χρόνο…


Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

... συνέχεια

H V σήκωσε τα δάκτυλα από το πληκτρολόγιο.      Άνοιξε λίγο περισσότερο το παράθυρο δίπλα της να γευτεί την νύχτα.     Σιωπηλή.     Ένα αστέρι εκεί, σφηνωμένο ανάμεσα στα σύννεφα.
- Τι κάνεις τέτοια ώρα ?    Γιατί δεν κοιμάσαι ?    Αύριο Δευτέρα .    Πάλι δεν θα ξυπνάς.
- Να, σκέφτομαι ότι το αύριο καταπίνει το σήμερα.    Και το σήμερα αναλώνεται σε μια ατέρμονη προσδοκία.    Προσδοκώ δεν σημαίνει ζω.    Ωθούμαι όμως...    Αρκεί ?
- ...........
- Άντε, πάμε για ύπνο ...

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

for violation





Η φωτογραφία είναι της  Zena Holloway, Underwater Photographer & Director
Μπορείτε να δείτε το επίσημο site της  εδώ



Η  υγρασία  διαπερνούσε  τα ρούχα και το δέρμα του. Τα βήματά του αργά, αθόρυβα, σχεδόν τελετουργικά, κυκλωμένα από το ημίφως τον έφεραν κοντά της.
Σήκωσε αργά το βλέμμα  πάνω της, χάνοντας μια ανάσα. Δεν θυμόταν πόσες ανάσες είχε χάσει στη θέα της.
Γλύστρισε το βλέμμα , αιχμαλωτισμένο από τη λάμψη  και  τη κίνηση του κορμιού της. Γλύστρισε πάνω στις καμπύλες και τα χρώματά της ώσπου στάθηκε στα χείλη. Μισάνοιχτα.
Εκείνη δεν τον είχε δει .
Ποτέ δεν κοιτούσε πάνω από τα χείλη. Την πρώτη  φορά που το τόλμησε , δεν άντεξε. Ήταν και η τελευταία.
Τα μάτια δεν τα άντεξε. Το βλέμμα εκείνο. 
Το βλέμμα της να καρφώνεται μέσα στο δικό του γεμάτο με…
Δεν άντεχε…

Σε θέλω δική μου,  είπε.
Μόνο δική μου.
Για πάντα δική μου.
Δική μου.

Ο ήχος της ενδοεπικοινωνίας.
Σε λίγο, ο χώρος τυλιγμένος στο σκοτάδι  φωτιζόταν μόνο από το ενυδρείο.
Ανέβηκε τις σκάλες και κλείδωσε την πόρτα απαλά…

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

for view




H εικόνα  είναι από το Worth 1000.com .
Ψηφίστηκε ως η καλύτερη δημιουργία στον διαγωνισμό "Beyond the Canvas" .
Η δημιουργός εμφανίζεται με το όνομα monuliena

Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός αφορούσε προσθετικά στοιχεία, τροποποιημένα και  ενσωματωμένα σε έργα ζωγραφικής.



Οι πηγές της παραπάνω δημιουργίας.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

για μια εικόνα ...συνέχεια

-         Το ξέρεις ότι αυτοαναιρείσαι !…
-         Δεν υποσχέθηκα τίποτα. Θυμάσαι να έδωσα υπόσχεση? Μια σκέψη έκανα μόνο… Το καλό με τις σκέψεις είναι η ελευθερία τους και φυσικά η ελαστικότητά τους.
-         Ναι, αλλά , άλλα έλεγες…
-         Αλλοίμονο εάν ο λόγος έχανε την ευελιξία του. Για σκέψου το λίγο… Σκέψου να ξεκινάς ένα ταξίδι που στην πορεία δεν σου αρέσει η διαδρομή και βρίσκεις ή δημιουργείς ακόμη,  μια άλλη πορεία που την βλέπεις πιο ενδιαφέρουσα. Τι θα κάνεις? Θα ακολουθήσεις ψυχαναγκαστικά την πρώτη ή θα ακολουθήσεις το θέλω σου?
-         Με μπερδεύεις…
-         Δεν πειράζει. Το μπέρδεμα αποτελεί ενδιαφέρον κίνητρο μερικές φορές. Λοιπόν τι λες να φάμε σήμερα ? Χθές έλεγες για ψητό κατσαρόλας.
-         Μπα… λέω να φτιάξω πένες με σάλτσα από μανιτάρια…


Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

for vacation


H φωτογραφία είναι του SLIM AARONS  από το www.photographersgallery.com


Είμαι τρελή, αλλά θα το κάνω…
Φόρεσε το άσπρο της μαντήλι και το λαμπερό της χαμόγελο. Έξω, ήταν όλα υγρά από την βροχή. 
Οι μυρωδιές από το πάρκο απέναντι από το σπίτι της, ανέβαιναν έντονα γήινες μέχρι την ανοικτή μπαλκονόπορτα και εκείνη τις ρουφούσε με ηδονή.
Πήρε  τα γυαλιά ηλίου στο χέρι, έτσι για να κρατά κάτι.
Έβγαλε τα παπούτσια και βγήκε έξω.

Θέλω να αισθανθώ το γρασίδι κάτω από τα πόδια μου σκέφτηκε, και το χαμόγελο πλάτυνε και άλλο…
Πέρασε τον δρόμο με γρήγορο βήμα, σχηματίζοντας υγρό μονοπάτι στην άσφαλτο και έτρεξε. 
Ελεύθερη. 
Όπως ποτέ δεν είχε αισθανθεί…


Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

for visualize




Έργο του  Michael Parkes  "The Creation"  από το kstreetgallery.com


Ποιο άραγε είναι το κίνητρο της δημιουργίας?
Υπάρχει δημιουργία χωρίς κίνητρο?
Εάν υπάρχει …πως επηρεάζει τις συνέπειες?
…και βούτηξε το πινέλο στο χρώμα, μισοκλείνοντας τα μάτια.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...