Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

for veritable


Έργο του Boris Vallejo

Μια φορά και ένα καιρό, τα πολύ παλιά τα χρόνια ζούσαν τρεις Βασιλιάδες. Τα βασίλειά τους ήταν πλούσια, γόνιμα, και όλοι όσοι ζούσαν εκεί ήταν ευχαριστημένοι και ήρεμοι. Το ένα ήταν πολύ μακριά από το άλλο. Ημέρες πολλές και μήνες έπρεπε να ταξιδεύει κάποιος για να φτάσει σε ένα από αυτά τα πλούσια βασίλεια.
Ο πρώτος Βασιλιάς ήταν Βασιλιάς της αναζήτησης της γνώσης.
Ο δεύτερος ήταν Βασιλιάς της τέχνης της δύναμης.
Ο τρίτος ήταν Βασιλιάς  του αόρατου, του πνεύματος.

Ζούσαν αρμονικά, ο καθένας στο βασίλειό του , ο καθένας με τις ασχολίες του και τα θέλω του μέχρι που ο Βασιλιάς της αναζήτησης της γνώσης αποφάσισε να την αναζητήσει στα πέρατα της γής. Ότι υπήρχε γύρω από το βασίλειό του το είχε ψάξει, όποιον υπήρχε τον είχε ρωτήσει γι’ αυτά που γνωρίζει, ότι βιβλίο υπήρχε το είχε διαβάσει, όλους τους γνώστες διαφορετικών πραγμάτων τους είχε συναντήσει και πλέον ήξερε όσα δεν ήξερε κανείς άλλος άνθρωπος γύρω του.
Τα βράδια καθόταν μόνος έξω από τα διαμερίσματά του, στην ησυχία του σκοταδιού και κοιτούσε τα άστρα. Τα γνώριζε και αυτά. Μπορούσε για ώρες να μιλά για τα μυστήριά τους.
Υπάρχουν κι’ άλλα όμως …έλεγε στον εαυτό του… Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλά ακόμη να μάθω και πρέπει να τα βρω. Αυτή η σκέψη τον ακολουθούσε χρόνια, τον βασάνιζε, τον ταλαιπωρούσε. Ξυπνούσε τις νύχτες ιδρωμένος και έψαχνε να βρει νερό να πιει. Νόμιζε ότι θα πέθαινε. Μια φωτιά μέσα του, μια αχόρταγη δίψα τον έκαιγε όλη την ημέρα, κάθε ημέρα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τελειοποιούσε τις γνώσεις του, το βασίλειό του γινόταν όλο και πλουσιότερο. Το πιο λαμπρό της χώρας εκείνης, ξακουστό για τα αγαθά του, τις επιστήμες του, τις ανακαλύψεις του την καλοζωία όλων και ερχόταν κόσμος πολύς να το δει , να το θαυμάσει και να αποκτήσει κάτι από τα θαυμαστά πράγματα που πουλούσαν στις αγορές τους.
Θα έπρεπε να ήταν ευτυχισμένος. Τουλάχιστον να αισθάνεται βαθειά ικανοποίηση για όσα κατέκτησε όλα αυτά τα χρόνια. Για τους κόπους του που απέδωσαν θαυμαστούς καρπούς.
Όμως , όχι…
Ήταν δυστυχής…Αρρώστησε. Το κορμί του έκαιγε.
Θα φύγω , είπε μέσα του ένα βράδυ. Θα αναζητήσω την γνώση στα πέρατα της γης. Το πρωί τον βρήκε από τα ξημερώματα να δίνει εντολές για να ετοιμαστεί ένα ταξίδι με όλες τις ανέσεις και για πολύ καιρό.
Ο πυρετός έπεσε. Έμοιαζε 10 χρόνια νεότερος και όλοι απορούσαν…

Το ταξίδι του ξεκίνησε την ημέρα της νέας Σελήνης. Άριστος γνώστης της Αστρολογίας προσδιόρισε επακριβώς το καλό του ξεκίνημα. Εξ’ άλλου η νέα Σελήνη προσφέρεται πάντα για νέα ξεκινήματα.

O Βασιλιάς της τέχνης της δύναμης ξύπνησε μέσα στη νύχτα λουσμένος στον ιδρώτα…


Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Μετα-χριστουγεννιάτικο




Ένα όχι χριστουγεννιάτικο τραγούδι, μα ένα αγαπημένο τραγούδι με την φωνή του Frank Sinatra των White Christmas .  Ε ναι. Κλασσικό...

- Τι λες παλι ?
- Εύχομαι καλά χριστούγεννα ... τι άλλο?
-Λίγο περίεργη η επιλογή σου...
-Περίεργη και η αίσθηση αυτών των Χριστουγέννων... Δεν νομίζεις?
-Μα τι είναι αυτός ο τίτλος που έβαλες ? Δεν είσαι καλά μου φαίνεται...
-Τρέχω τον χρόνο !
-Δεν αφήνεις τον χρόνο ήσυχο, να τρέξεις εδω να μελώσουμε τα μελομακάρονα?
-Προτιμώ του κουραμπιέδες.
-........... Αχχχχχχχ!  That's life... καλά το λές...Μαζί σου !!!!
- χα χα χα χα χα χα χα χα χα
-μουρλό!  :))))))
-Δωράκι μου πήρες ? :)))))

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

for vision


Entrance of dragon
Φωτογραφία του Wojtek Kwiatkowski
από το photo.net



Άνοιξη.
Θυμόταν ακόμη εκείνη την ημέρα...
Ήταν δεν ήταν 10 χρονών.
Έλα γιε μου, του είπε ένα πρωινό. Έλα να σου δείξω τη ζωή.

Μπήκαν και οι δύο στο φορτηγάκι και έφυγαν.
Μια φόρμα τζην. Δυο κόκκινα παπούτσια λασπωμένα. Ένα ψάθινο καπέλο για τον ήλιο και προσμονή.
Γεμάτος προσμονή κοιτούσε τα πέταλα του αλόγου να κτυπούν αλύπητα το χώμα μέχρι που η καρδιά συντονίστηκε στον ρυθμό του καλπασμού. Ζήλεψε και εκείνη και θέλησε να ξεφύγει από τον γνωστό της τόπο να πάει μαζί του, να τρέξει μαζί του, να χαθεί μαζί του.

Προαναγγέλθηκε με βουή άγρια. Με την θολή εικόνα που δημιουργεί η σκόνη όταν σηκώνεται. Το χώμα όταν αποκόπτεται για λίγο από την γη που το στηρίζει και ίπταται σε ένα τρελό χορό, έτσι για να θυμάται μετά πως είναι το πέταγμα στα ύψη.

Ξεπρόβαλε σαν λευκό όνειρο, ορμητικά,  μπροστά στα μεγάλα του μάτια. Πιο μεγάλα απ’ ότι ήταν κανονικά. Έτσι για να χωρέσουν όλη την εικόνα. Το στόμα λίγο μισάνοιχτο με κρατημένη την ανάσα.
-Γιέ μου, το θέλεις ? Εάν το Θέλεις είναι Δικό σου !

Θέλω ! είπαν τα μάτια.
Θέλω ! είπαν όλοι οι κτύποι.
Θέλω ! ψιθύρισαν τα χείλη.
Θέλω. Μετέωρο. Βαθύ. Λευκό να αναλύεται σε ουράνια τόξα.
Εισπνοή...
Θέλω...

Όμως...
Δεν θέλω να το εξημερώσω!
Να το ιππεύσω θέλω...

Ήταν δεν ήταν 10 χρονών...





Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

for velvet


Κοιμήθηκες πίσω από τα κλειστά σου βλέφαρα , με το κορμί να παραδέρνει σε κύματα ονείρων, και εγώ...να... θα σου κλέψω εκείνο το βαθούλωμα στο μαξιλάρι  και μια σου τρίχα απ’ τα μαλλιά, μαζί  να τα φυλάξω, μα δεν θα ξέρεις. Τη νύχτα,  σε σκέπαζα να μη κρυώνεις . Αγκάλιαζες εσύ τον εαυτό σου, νομίζοντας ότι είσαι μόνος.
Θέλω ο ήλιος το πρωί να σε χαιδέψει. Θα το φροντίσω. Μισάνοιχτη θα αφήσω την κουρτίνα να έρθει απαλά να σε ξυπνήσει. Δεν θα είμαι εκεί. Το ξέρεις. 
Και εκείνο το φιλί… Θα αναρωτιέσαι άραγε? Ρώτα το.
Ρώτα το να μάθεις. Ίσως σε φέρει κατά ‘δω. Μα εάν σε φέρει μη μου μιλήσεις. Δεν θέλω τις λέξεις σου. Μετά αυτές.
Άσε με ν' αναπνέω μέσα στην αγκαλιά σου...



Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Ανοικτή επιστολή στο περιοδικό Stern προς τους ΄Ελληνες

Σήμερα, θα ξεφύγω από αυτά που γράφω συνήθως σε αυτό το blog.

Η αιτία είναι ότι διάβασα νωρίτερα, μία ανάρτηση στο blog του gkatzios που αφορά "ανοιχτή επιστολή του Walτer Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες», δημοσιεύεται σε πρόσφατο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού, Stern. Ο υπέρτιτλος του άρθρου αναφέρει: «Μετά τις τράπεζες, θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν»."  και την απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας που ονομάζεται Γιώργος Ψωμάς.


Την αφήνω εδώ. Τόσο για να την διαβάσει όποιος θέλει, όσο για να μη την χάσω και εγώ.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

for vulnerable



Έργο του Pino

Ευάλωτη μπροστά στα μυστήρια της ζωής της, την κατέκλυσαν οι παιδικές τις μνήμες. Τεράστια φάνταζε κάποτε αυτή η πόρτα. Πίσω της ζούσαν ονειρεμένοι μαγικοί κόσμοι που την περίμεναν. Το μόνο εμπόδιο ήταν μια κλειδαριά. Πάντα κλειδωμένη.
Είχε περάσει τόσος πολύς καιρός από εκείνο το κάποτε.

Το δεξί της χέρι έσφιγγε μια αρμαθιά κλειδιά. Ένα μόνο την ενδιέφερε. Της παραδόθηκε σήμερα το πρωί από τον δικηγόρο. Δεν θυμάται τι έλεγε η διαθήκη. Δεν θα τους ξαναέβλεπε και αυτό πονούσε. Θολά θυμάται τους άλλους που ήταν στο ίδιο γραφείο. Μοναδική κληρονόμος είστε, της είχε πει νωρίτερα ο δικηγόρος. Ήθελε να του πει… ναι, πάντα ήμουν. Μοναδική κληρονόμος της αγάπης τους.
Ένα παιδικό γέλιο, το δικό της , την πήρε από το χέρι και έτρεξε ανέμελη στους διαδρόμους και τις σκάλες αυτού του μεγάλου σπιτιού. Αυτοί δεν θα ήταν πια εκεί…

Το κλειδί , γλύστρισε μόνο του  στην κλειδαριά. Η πόρτα ανταποκρίθηκε αμέσως.
Δεν θα μπορούσε να θυμηθεί μετά, πως μπήκε μέσα στο δωμάτιο, πως τράβηξε τις κουρτίνες και πλημμύρισαν τα πάντα φως.
Τα πάντα, ήταν άδεια. Άδειος χώρος. Σχεδόν έξω από το κορμί της, με την συνείδησή της να κρατά την ανάσα της, κοιτούσε μια γυναικεία φιγούρα να πλησιάζει στον τοίχο που κρεμόταν ο πίνακας.
Οι παιδικές της μνήμες την πήραν πάλι από το χέρι, να παίζει στον φθινοπωρινό κήπο με τη μάνα της. Είχε εκείνο το σάλι το σκούρο, γύρω από τους ώμους της να την ζεσταίνει. Από όταν θυμάται τον εαυτό της, εκείνο το σάλι ήταν  σχεδόν ταυτόσημο με την παρουσία της. Υπήρχε από πάντα και για πάντα.

Το έβλεπε μπροστά της να τυλίγει την γύμνια της γυναίκας του πίνακα. Το κορμί της έφεγγε με ένα δικό του φως. Οι πινελιές γρήγορες, κοφτές. Πάθος…σκέφτηκε. Κόκκινο, να αιχμαλωτίζει το βλέμμα. Κορμί αποκαμωμένο, ριγμένο απρόσεχτα στα σεντόνια. Πρωινό. Ποιο πρωινό?
Αυτή η έκφραση, αυτός ο λαιμός. 
Δεν μπόρεσε να θυμηθεί τη μάνα της, τόσο νέα…
Ο χρόνος χάθηκε στο δωμάτιο.
Κλείδωσε πάλι πριν κατέβει τις σκάλες. Ποιος ξεκλείδωνε και κλείδωνε μετά ? Ποιος κρατούσε άραγε το κλειδί που κρατούσε τώρα εκείνη?

Το κοίταξε, ακόμα ανάμεσα στα δάκτυλά της. Είχε το κλειδί μιας πόρτας. 
Θα είχε κάποτε και το κλειδί της ψυχής τους?



Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

για σήμερα...



Σήμερα , ξύπνησα παιδί μαζί σου...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

παραμύθι χωρίς εικόνα



Ζούμε το μέλλον που κάποιοι λίγοι μας ετοίμαζαν χρόνια, ως παρόν που ξεδιπλώθηκε ξαφνικά για να μας καταπιεί. Το ξαφνικά δεν υφίσταται !
Αποκοιμηθήκαμε. Απλώς.
Νανουριστήκαμε και το ξύπνημα στην τωρινή πραγματικότητα υπήρξε βίαιο. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι δέντρο χωρίς ρίζες...
Ας είμαστε όσο μπορούμε υποψιασμένοι σε όσα ακούμε, σε όσα βλέπουμε. Ας μη δεχθούμε τον φόβο που εγκαθιστούν στην ψυχή και στην σκέψη μας.

Ναι, την ανθρωπιά βλέπω σα λύση. Τον φίλο, τον γείτονα, τον διπλανό. Την επανανακάλυψη της ευχαρίστησης των απλών πραγμάτων. Την ουσία στο φιλί και στο χαμόγελο.  Την ουσία στον λόγο. Την αλήθεια των πραγμάτων χωρίς περιττά επιχρίσματα.
Επαναπροσδιορισμός χρειάζεται και αυτό είναι δύσκολο έργο. Αυτοπαρατήρηση. Αξιολόγηση των περιττών και χρήσιμων.
Ανασφαλείς καιροί αυτοί που ζούμε και το βήμα μετέωρο.

Ο φόβος και η καλλιέργειά του δεν μας πάει πουθενά. Ο φόβος καθηλώνει  τη σκέψη και την πράξη. Παγώνει την κίνηση. Υποτάσσει.
Αυτός που φοβάται, γίνεται δούλος  των  κατευθύνσεων που άλλοι ορίζουν μόνο και μόνο σε αναζήτηση ασφάλειας. Ξεχνάμε ότι η ζωή είναι ένας ανασφαλής τόπος. Πιστέψαμε στην ουτοπία της ασφάλειας και το χαλί που πατούσαμε τραβήχτηκε απότομα κάτω από τα πόδια μας. Κοιμηθήκαμε μέσα στα καταναλωτικά μας όνειρα. Όνειρο μέσα στο όνειρο…Αποκοιμηθήκαμε με την ματαιοδοξία μας προσκεφάλι.

Ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Τι σημαίνει η ψυχή να βρίσκει απάγκιο. Ποιο είναι το κάλεσμα της αγάπης. Ποια η αλήθεια μας…
Περισσότερο από όλα αυτό πληρώνουμε…
Το χρέος,  υπό μια άλλη οπτική γωνία,  είναι χρέος προς την  αλήθεια μας. Την προσωπική.
Υπό μια άλλη οπτική γωνία, φιμώσαμε και πληγώσαμε το παιδί που κάποτε κοιτούσε τα άστρα  μέσα από τα μάτια μας. Ξεχάσαμε να υψώνουμε το βλέμμα μας ψηλά. Μόνο χώμα…
Ξεχάσαμε τις αξίες, αλλά και την αξία μας...

Όσο κι΄αν όλα αυτά μεταφράζονται σε οικονομία, πολιτική κλπ… η μετάφραση  έπεται του πρωτοτύπου.

Ξεχάσαμε πολλά… Ξεχάσαμε  παράλληλα  ότι ένα κομμάτι της φύσης είμαστε και εμείς . Ξεχάσαμε να διδασκόμαστε από αυτήν. Ποιος είπε ότι οι απαντήσεις βρίσκονται μόνο μέσα στα βιβλία. Ο λόγος είναι μια αποτύπωση,  διερεύνηση  , επεξήγηση των αληθειών που ζουν, αναπνέουν γύρω μας, μέσα μας. Μη ξεχνάμε το ότι οι πρώτοι φιλόσοφοι  ονομάστηκαν φυσικοί.
Θα έλεγαν ότι, ένα βουνό μπορεί να μας διδάξει…

"Το βουνό στηρίζεται στην γη. Όταν οι πλαγιές του είναι απότομες και απόκρημνες χωρίς πλατιά βάση είναι βέβαιο ότι θα σωριαστεί. Η θέση του είναι ισχυρή μόνο όταν προβάλλει από τη γη με μεγάλη και πλατιά βάση, και δεν είναι υπερήφανο και απόκρημνο.
Παρόμοια όσοι κυβερνούν στηρίζονται στις πλατιές μάζες του λαού. Και αυτοί επίσης οφείλουν να΄ναι γενναιόδωροι και καλοκάγαθοι σαν τη γη που στηρίζει τα πάντα. Μόνο τότε θα κάνουν τη θέση τους τόσο σίγουρη, όσο είναι ένα βουνό μέσα στην απέραντη γαλήνη του".
23 Απόσχιση 
Το βιβλίο των αλλαγών 
Ι ΤΣΙΝΓΚ

Η ανθρωπότητα θα σκύψει το κεφάλι μπροστά σε ένα παγκόσμιο φόβο…
Είναι και αυτός ένας τρόπος δημιουργίας πλατιάς βάσης για τους κυβερνώντες...

Χθές η ΝΑΣΑ ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός βακτηριδίου .

 Ίσως πλανεύει η σκέψη μου... δεν ξέρω... Ίσως παραλογίζομαι. Πάει και η ώρα 5.00 ξημερώματα. Περίεργα μονοπάτια έχει αυτή την ώρα...
Ίσως είναι καλύτερα να μείνω στις εικόνες μου και στις ιστορίες που ξεπηδούν στην σκέψη μου όταν τις κοιτώ.
Και μάλλον πρέπει να πάω για ύπνο...

Όμως διάβασα την ανάρτηση της  me myself and I  και το σχόλιο που ξεκίνησε εκεί κατέληξε στο παραπάνω...



Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

for virus

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...