Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Transformation



Ζωγράφος : Anne Bachelier



Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνουμε για να γίνουμε σκλάβοι...
γύρισε και μου είπε κοιτάζοντας με σταθερά μέσα στα μάτια.
Καθίσαμε στο παγκάκι, στον Εθνικό Κήπο σχεδόν ταυτόχρονα. Ήθελα ησυχία. Ήθελα λίγο χρόνο μόνη με τον εαυτό μου. Ήθελα την ψευδαίσθηση έστω, ότι ζω σε μια ανθρώπινη πόλη που αναπνέει οξυγόνο και πορεύεται στον χρόνο μαζί με την φύση γύρω της. Την ψευδαίσθηση της φύσης. Τα ακούσματα, τα χρώματα και τις μυρωδιές της. Όχι αυτό το βρώμικο γκρι...
Δεν την γνώριζα...

Γεννιόμαστε ελεύθεροι και μεγαλώνουμε για να γίνουμε σκλάβοι...
Σκλάβοι της εκάστοτε κουλτούρας και των παραδόσεων του τόπου και χρόνου μας, σκλάβοι των παγιωμένων απόψεων των άλλων, σκλάβοι της ομαδοποίησης και κυρίως σκλάβοι παραμορφωτικών καθρεφτών, κάτι που οι άλλοι αποτελούν, είτε εξιδανικεύοντας εμάς είτε απορρίπτοντας μας.

Την κοίταξα καλύτερα. Απλός, καθημερινός άνθρωπος. Τίποτα κραυγαλέο επάνω της.

Μεγαλώνουμε για να γίνουμε ενοχικά και εύκολα προς χειραγώγηση άτομα...

Σταύρωσε τα πόδια της και έβαλε την τσάντα της στο πλάι.

Γεννιόμαστε για να περπατήσουμε σ' αυτή την γη με τα δικά μας βήματα κι' αντί αυτού περπατάμε στα βήματα των άλλων, των πολλών άλλων, που κάποιοι πριν τους έμαθαν και εκείνους να χάνουν το προσωπικό τους βήμα.
Το μέτρο των άλλων... άσχετα από νόηση, ηθική, αισθητική και καλλιέργεια του νου και της καρδιάς... Μεγαλώνουμε όχι ως άνθρωποι αλλά ως στατιστικά νούμερα ανήκοντας σε εκάστοτε ομάδες χωρίς ποτέ να ανήκουμε στον εαυτό μας...

Ήπια μια γουλιά από τον καφέ στο πλαστικό κύπελλο και άναψα τσιγάρο.
Είχε όλη την προσοχή μου.

Η μαθητεία μας δεν έχει ως βάση την αυτογνωσία και την αγάπη του εαυτού μας και του άλλου, όπως κατά την γνώμη μου θα έπρεπε, αν και αυτή είναι η δική μου γνώμη... αλλά το πως θα ταιριάξουμε στο παζλ της κοινωνίας που ήρθαμε για να ζήσουμε... τυφλοί, μισότυφλοι όσον αφορά την ύπαρξή μας και κατ' επέκταση την ύπαρξη των γύρω μας.

Ακρωτηριασμένοι περπατάμε... παραπαίουμε ακολουθώντας το νουθετιστικό δάκτυλο, εκείνο το καλοπροαίρετο φαινομενικά .... εκείνο που μόνο το “καλό” μας θέλει και είναι πάντα μπροστά μας για να μας συμβουλεύει, να μας δείχνει... Και τι αξίζουμε εμείς, τι είμαστε για να ορθώσουμε τη δική μας οπτική, το δικό μας συναίσθημα, το δικό μας υγιές εγώ, ταπεινά...δεν λέω αλλοιώς... τι αξίζουμε άραγε αν δεν είμαστε αυτό που "πρέπει"... ;

Σταύρωσε τα πόδια της από την άλλη πλευρά και έφτιαξε μια πτυχή της φούστας της.

Συνηθίζει η ματιά μας τελικά να κοιτά στον καθρέφτη ένα δύσμορφο πλάσμα, χάνοντας την ικανότητα να δει καθαρά την ομορφιά που περικλείει - όχι μόνο η δική μας ύπαρξη - εκείνο τον θεϊκό σπινθίρα που αναπνέει μαζί μας, μα και την αντίστοιχη ομορφιά των άλλων...

Γινόμαστε “ο εχθρός μας”... και αντί η ζωή να είναι μαζί μας ...ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης, υγιούς αναζήτησης, γίνεται πεδίο μάχης εσωτερικό, όχι για να ξεριζώσουμε τα όποια “αγριόχορτα” όπως θα κάναμε στον κήπο μας και να αφήσουν τα άνθη και τα δένδρα να αναπτυχθούν, όχι με στόχο την ομορφιά, αλλά μιας μάχης προσαρμογής σε ετερόκλητα δεδομένα, αλλότρια πολλές φορές , επιβεβλημένα για ιδιοτελείς σκοπούς, ταπεινούς, μικρούς και άνευ ουσίας...

Κοίταξα τα μάτια της. Γυάλιζαν μισόκλειστα στην αντηλιά. Έντονα !

Γεννιόμαστε ελεύθεροι και άνθρωποι και καταλήγουμε σκλάβοι και υπάνθρωποι με βαριές ψυχικές αλυσίδες που η εκάστοτε “αυθεντία” μπορεί να χειρίζεται όπως θέλει...
Οι ενοχές, η αυτοαπόρριψη, ο φόβος, ο θυμός , μας μετατρέπουν όχι σε αυτό που θα έπρεπε να γίνουμε, αλλά σε εγωπαθή , φοβισμένα, ανασφαλή άτομα, χωρίς αγάπη για εμάς, χωρίς αγάπη για τους άλλους, λες και η ζωή δεν είναι ένα ρίσκο, λές και η ζωή δεν είναι ένα θαύμα, λές και η ζωή είναι ένας ασφαλής , τακτοποιημένος τόπος...

Ένα ζευγάρι μπήκε στο οπτικό μας πεδίο, αγκαλιασμένοι σφιχτά από την μέση, κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο. Τους κοιτούσαμε αμίλητες για λίγο μέχρι που έστριψαν σε ένα μονοπάτι.

Ναι, λες και είναι ασφαλής... συνέχισε...
Φοράμε τα παραμορφωτικά γυαλιά μας, αυτά που μας έδωσαν και φροντίζουμε κατ΄επέκταση να τα φορέσουμε και στους άλλους...

Με κοίταξε για λίγο αμίλητη χαμογελώντας, απομακρύνοντας μια τούφα μαλλιών που είχε πέσει στο πρόσωπό της.

Ας σταθούμε λίγο... ας σταθούμε μέσα στην προσωπική ησυχία του νου μας και ας σκεφτούμε... ποια είναι η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε ... όχι τα υλικά αγαθά... και πως εμείς θα σταθούμε και θα υποστηρίξουμε αυτή την ζωή...
Ας σταθούμε λίγο, και ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας με χαμόγελο, ας κοιτάξουμε και τον άλλο δίπλα μας. Μαζί πορευόμαστε. Όλοι μαζί...

Ας γίνουμε οι επαναστάτες του εαυτού μας...
Σιώπησε.
του αλλοτριωμένου...

Ας γίνουμε αυτό που γεννηθήκαμε για να γίνουμε...
Σιώπησε.
ο καλύτερος εαυτός μας...

Την κοίταξα.
Γιατί μου τα λες όλα αυτά ;
Γιατί ήθελες να τα ακούσεις μάλλον...

σηκώθηκε απαλά και έφυγε...



The Cinematic Orchestra - Arrival of the Birds & Transformation



Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Purple


Ζωγράφος : Fan Shi Yong


Όταν άνοιξα... άνοιξε την πόρτα, μπροστά της απλώθηκε ένας κήπος με ολάνθιστες κερασιές.
Ο αέρας χόρευε με τ' άνθη γύρω της, τα στροβίλιζε στη γη που είχε σκεπαστεί με τα πέταλα τους, έπαιζε μαζί τους σαν παιδί , σαν παιδί έτρεχα... έτρεχε εκείνη με τα χέρια ανοικτά, τα μάτια και το χαμόγελο διάπλατα !
Λευκό ήταν το κιμονό που φορούσε με τελειώματα στα φαρδιά μανίκια σε κόκκινο και ένα δράκο που κρυβόταν πίσω από τα μαύρα, μακριά, στιλπνά μαλλιά, να ζωντανεύει στην κίνησή της σκορπίζοντας πράσινο, χρυσό και κόκκινο.

Έχει σημασία η μορφή μου... μορφή της ;
Σημασία είχε όταν γύρισε και κοίταξε πίσω της, η λάμψη της ευφορίας στο πρόσωπό της!
Τόση ομορφιά αλήθεια!

Η γραφή δεν είναι μνήμη.
Ένα αποτύπωμα... το ξέρω... αλλά φοβάμαι μήπως κάποτε δεν θυμάμαι...
Δεν θα ήθελα να ξεχάσω το συναίσθημα που με πλημμύρισε... που την πλημμύρισε καθώς έτρεχε προς εκείνον.
Σαν παραμύθι κάποτε ; Έστω ...

Αν κάποιος, έχει έστω για μία φορά στην ζωή του, νοιώσει απέραντη αγάπη μαζί με γαλήνη και αυτό που ονομάζουμε αρμονία με όλα γύρω του και μέσα του, θα με νοιώσει... θα την νοιώσει...
Απόλυτη , απέραντη. Βαθιά και ολοκληρωτική αίσθηση...

Μαύρα φορούσε. Με σπαθί μακρύ, λίγο γυριστό, στην μια πλευρά να κρέμεται μέσα σε θήκη και μαχαίρι ζωσμένος από την άλλη πλευρά, μέσα από την φαρδιά υφασμάτινη ζώνη. Πολεμιστής μάλλον. Με αξίωμα. Ύφασμα και δέρμα επάνω του. Πολυτελές. Όλα μαύρα, και τα μαλλιά, τα μάτια, εκτός από το χαμόγελο. Λαμπερό.

Με έβλεπα... την έβλεπα να τον αγκαλιάζει από την μέση και να περπατούν μέσα στα άνθη της κερασιάς που στροβιλίζονταν, χαμένοι ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Πιο αχνό δίπλα μας... δίπλα τους ένα παιδί, αγόρι, με πολύχρωμα ρούχα, μικρό, γύρω στα 5, 6 νομίζω, να τρέχει και να κλωτσά γελώντας ότι άγγιζε με το πόδι του...

Με είδα ... την είδα άλλη μια φορά με μωβ κιμονό, περίτεχνα κεντημένο όπως και το πρώτο, να περπατά. Φευγαλέα εικόνα...
Λεπτομέρειες, ίσως βαρετές, αλλά... δεν θέλω καμιά να μου λείψει...

Φωτιά μετά . Βίαιη !
Πόλεμος ; Δεν ξέρω... Ένοιωσα... ένοιωθε μεγάλη αναταραχή.
Εκείνον, δεν τον ξαναείδε.

Χρόνια μετά...
Σίγουρα είχαν περάσει χρόνια γιατί το παιδί είχε μεγαλώσει. Σιδεράς ήταν. Δούλευε με το αμόνι. Ευρύστερνος μέσα στο φόντο της φωτιάς. Σεβαστός ανάμεσα σε όλες τις τάξεις του τόπου και της εποχής, συμβουλάτορας λόγω του βάθους της σκέψης του και της ακεραιότητας του χαρακτήρα του.
Με είδα... την είδα μεγαλύτερη πολύ, παρατημένη, ίσως και παραιτημένη, με φτωχικά καφετιά ρούχα, να περπατά. Σκυφτό το κεφάλι και το κορμί. Σκυφτή η σκέψη. Μόνη.

Ο γιος της ακολούθησε τελικά την κλίση του.
Το πνεύμα του ήταν πιο πεινασμένο από οτιδήποτε άλλο μέσα του.
Ακολούθησε το θρησκευτικό σχήμα του τόπου εκείνου και του χρόνου. Τον είδα να περπατά ανάμεσα σε δένδρα χαμηλά, με άλλους γύρω του. Όλοι με πορτοκαλόχρωμες μακριές ενδυμασίες. Διέπρεψε. Μάλλον αυτή είναι η σωστή λέξη... Ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία λόγω του εσωτερικού του πλούτου και έμεινε στην μνήμη των επόμενων γενεών ως ένας σεβαστός, πνευματικός βαθιά άνθρωπος.

Με είδα... την είδα να πεθαίνει μόνη και φτωχή μέσα σε ένα πολύ μικρό σπίτι. Τόση θλίψη...
Πάντα της έλλειπε εκείνος. Όχι ο γιος της...
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα... σκέφτηκε. “Δεν μπορεί να τελειώνουν όλα εδώ. Υπάρχει συνέχεια. Ποια είναι η πραγματική μορφή μου ;”
Είδα. Είδε τον εαυτό της, ένα λευκό φως, γαλακτερό, σε κλειστό οβάλ σχήμα με εσωτερικούς χρυσούς ιριδισμούς.
Είδα. Είδε να την πλησιάζει ιδίου σχήματος βαθύ γαλάζιο φως με γαλανούς ιριδισμούς. Στην ένωσή τους ένοιωσα... ένοιωσε απέραντη αγάπη και αρμονία... Ολοκλήρωση!

Δεν ήθελα... ήθελε να ανοίξει τα μάτια. Ήταν αιώνια αυτή η στιγμή και την ήθελε έτσι! Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια...

Έφτασα για άλλη μια φορά στην τελευταία πρόταση...
Δίπλωσα για άλλη μια φορά τα γραμμένα φύλλα. και τα έβαλα στον φάκελό τους.
Ίσως κάποτε καταλάβω...


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...