Απόσπασμα από την ταινία "Όλα είναι δρόμος - Η τελευταία νανόχηνα"
του Παντελή Βούλγαρη.Διαβάζω σε ένα σχόλιο στο youtube :
"Ίσως ο μεγαλύτερος δραματικός ηθοποιός που έχει περάσει από την Ελλάδα..."
και θα συμφωνήσω...
Προσωπικά ποτέ δεν μπόρεσα πραγματικά να γελάσω μαζί του...
μα πληθώρα τα άλλα συναισθήματα, διαφορετικές οι εκφράσεις προσώπου και ματιών...
Θυμάμαι... μικρό παιδί ήμουν, έτυχε να περνώ από μια πλατεία όπου γύριζε μια σκηνή.
Για κάποιο λόγο έπεφτε με φόρα σε ένα τραπεζάκι καφενείου και έπρεπε να είναι βρεγμένος.
Τον θυμάμαι να πετά ένα ποτήρι νερό επάνω του , να τρέχει και να πέφτει έτσι, πάνω στο τραπεζάκι ανάμεσα στις καρέκλες. Δεν ήξερα τότε ποιός ήταν. Ρώτησα την μητέρα μου και μου είπε.
Μείναμε αρκετή ώρα να παρακολουθούμε.
Πόσες φορές γύρισε αυτή την σκηνή ώστε να είναι πετυχημένη, δεν ξέρω ! Φύγαμε και εκείνος συνέχισε να πέφτει επάνω στο τραπεζάκι...και να κατρακυλά ανάμεσα στις καρέκλες...
Απώλεια... αλλά ναι, ΟΛΑ είναι δρόμος...
Αντίο...