for victim

Φωτογραφία John Crosley
από το http://photo.net

Mικρό ήταν. Μικρό και χάρτινο. Πολυκαιρισμένο, με ένα σκίσιμο στην μία του πλευρά. Ένα κομμάτι σελοτέιπ είχε αναλάβει το καθήκον να κρατά  κοντά τις δύο άκρες. Μύριζε χρόνο.

Την ξέθαψε, κάτω από τις αναμνήσεις του, πρωταρχική όπως ήταν. Θεμέλια. Ασπρόμαυρη.

Χειμώνας ήταν. Το δέρμα του ακόμη  θυμόταν  το κρύο εκείνης της ημέρας . Γλυκό κρύο, γλυκό το πρώτο του φιλί. Το πρώτο εφηβικό φιλί του. Πιο αληθινό ίσως, όλης της μετέπειτα πορείας του.
Σε εκείνα τα χείλη άφησε  όλες τις υποσχέσεις που δεν κράτησε, όλο τον έρωτα που ακόμα τον καίει.

Την είχε αιφνιδιάσει θυμάται… Μόνο ο Νίκος το ήξερε ο φίλος του έχοντας έτοιμο το δάκτυλο στο κουμπί της μηχανής. Κανείς δεν τους κοιτούσε. Ήταν σχεδόν άδεια η πλατεία. Μετά το είδε. Στην εκτύπωση… Μα τι τον ένοιαζε?

Το δάκτυλο του  απαλά στάθηκε  επάνω της. Δεν ένοιωθε χαρτί. Δέρμα ένοιωθε και το δωμάτιο πλημμύρισε από το άρωμα των μαλλιών της.

Την άφησε όταν έμεινε έγκυος στην κόρη τους. Δεν το θέλε έλεγε πάντα στον θαμπό καθρέφτη του. Οι περιστάσεις…

Το επισκεπτήριο τέλος !

Στα κελιά σας γρήγορα !

Δεν ήρθαν… ούτε απόψε…