Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

for violation





Η φωτογραφία είναι της  Zena Holloway, Underwater Photographer & Director
Μπορείτε να δείτε το επίσημο site της  εδώ



Η  υγρασία  διαπερνούσε  τα ρούχα και το δέρμα του. Τα βήματά του αργά, αθόρυβα, σχεδόν τελετουργικά, κυκλωμένα από το ημίφως τον έφεραν κοντά της.
Σήκωσε αργά το βλέμμα  πάνω της, χάνοντας μια ανάσα. Δεν θυμόταν πόσες ανάσες είχε χάσει στη θέα της.
Γλύστρισε το βλέμμα , αιχμαλωτισμένο από τη λάμψη  και  τη κίνηση του κορμιού της. Γλύστρισε πάνω στις καμπύλες και τα χρώματά της ώσπου στάθηκε στα χείλη. Μισάνοιχτα.
Εκείνη δεν τον είχε δει .
Ποτέ δεν κοιτούσε πάνω από τα χείλη. Την πρώτη  φορά που το τόλμησε , δεν άντεξε. Ήταν και η τελευταία.
Τα μάτια δεν τα άντεξε. Το βλέμμα εκείνο. 
Το βλέμμα της να καρφώνεται μέσα στο δικό του γεμάτο με…
Δεν άντεχε…

Σε θέλω δική μου,  είπε.
Μόνο δική μου.
Για πάντα δική μου.
Δική μου.

Ο ήχος της ενδοεπικοινωνίας.
Σε λίγο, ο χώρος τυλιγμένος στο σκοτάδι  φωτιζόταν μόνο από το ενυδρείο.
Ανέβηκε τις σκάλες και κλείδωσε την πόρτα απαλά…

8 σχόλια:

  1. !!!!
    μαγεύεις ...

    καλό σου βράδυ
    (κι αν έχεις μείνει στο ενυδρείο, μη φοβάσαι, εκεί δεν σε ... φτάνει κανένα κακό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν θα ζούσα meggie μου.
    Και ζωντανή να ήμουν, δεν θα ζούσα...
    Καλύτερα να φοβάμαι και να είμαι ελεύθερη !

    καλό βράδυ και σε εσένα, όμορφο !!!!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μμμ, δεν ξέρω πόσο προτιμώ πια το φόβο ... μαζεύτηκε πολύς και κάπου κρύφτηκε η ελευθερία και δεν με φτάνει πια.
    Όπως και νάχει πάντως σου εύχομαι να "φοβάσαι" όσο αντέχεις.

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. meggie μου, περί φόβου μεγάλη η συζήτηση... και θα χαρώ να την κάνουμε κάποια στιγμή.
    Άνθρωποι είμαστε, και στην εποχή της καλλιέργειας του φόβου, στην εποχή μας, λογικό είναι να τον βιώνουμε έστω και φαντασιακά.
    Παρ' όλα αυτά εσύ μάλλον για κάτι άλλο μιλάς...

    Σκέφτομαι τώρα, ότι συνήθως οι φόβοι μας είναι ανυπόστατοι αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να το δούμε εύκολα.
    Μοιάζει με μαύρο πέπλο που σκοτεινιάζει και παραμορφώνει την όραση.
    Παιχνίδια του μυαλού είναι συνήθως και της ψυχής. Δαγκάνες.
    Γνωρίζω, πόσο δύσκολο είναι να αντιτάσσουμε την λογική και την καθαρή ματιά απέναντι στον φόβο.
    Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ένας "δράκος" που μόνο εμείς μπορούμε να νικήσουμε...
    Να θυμάσαι πάντα, ο άνθρωπος είναι πολύ πιο δυνατός απ΄ότι υποθέτει...

    καλό σου βράδυ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάνω κατάχρηση του χώρου σου,
    αλλά θα πω ένα τελευταίο,
    μ'αυτά τα παιχνιδίσματα του νου, νοσείς και το μόνο όπλο που διαθέτεις απέναντι σ'αυτή την αρρώστια, την καρδιά, δυστυχώς την κλειδώνεις από τρόμο.
    Αθέλητη διαδικασία αλλά και πάλι δυστυχώς σχεδόν αυτόματη.

    Σ'ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Την ήθελε μόνο δική του , για πάντα , και κλείδωσε την πόρτα απαλά ... νομίζω ότι σ αυτό το παιχνίδι ποτέ δεν είναι δύο οι συμμετέχοντες .

    Όμως , κάποτε ήμασταν όλοι παιδιά ...τα παιχνιδιάρικά νήπια πριν ξεκινήσει το κυρίως σχολείο

    Γράφεις πολύ όμορφα V μου .... χάρηκα για το πέρασμα μου από δω ... ευχές για μια όμορφη βραδιά θα αφήσω !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Meggy μου , πριν σου απαντήσω, θέλω να διευκρινίσω κάτι.
    Προσωπικά αυτό που εσύ ονομάζεις κατάχρηση το ονομάζω επικοινωνία ! Τα blog από μία άποψη, τα βλέπω ως επικοινωνιακό εργαλείο. Άρα για εμένα το ζητούμενο είναι ακριβώς αυτού του είδους η «κατάχρηση».
    Το ονομάζεις χώρο μου. Ναι είναι χώροι μας. Στη σκέψη μου προσομοιάζονται ως σπίτια. Σπίτια ψυχής και νόησης βέβαια, σπίτια έκφρασης. Αυτό το σπίτι έχει ολάνοικτες πόρτες και παράθυρα σε οτιδήποτε θέλει καλοπροαίρετα να μπει.

    Κάποιες σκέψεις τώρα , αναφορικά με αυτό που λές.
    Η καρδιά μας δεν είναι όπλο, και σαφώς όχι μοναδικό. Ο εγκέφαλος είναι. H νόηση.
    Κάπου διάβασα ότι σκεφτόμαστε με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Άρχισα να προσπαθώ. Κατέληξα ότι η καρδιά είναι ο αλάθητος δείκτης της αλήθειας μας. Είναι λίγο περίεργο να σκέφτεσαι με την καρδιά. Η καρδιά όμως, ούτε αναλύει, ούτε συνθέτει. Αισθάνεται. Η καρδιά σου, σου μιλά για την αλήθεια σου. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο το συναίσθημα του τρόμου. Καλό είναι να απευθυνόμαστε στην νόηση λοιπόν. Πιθανόν , η νόηση να μπορεί να μας δείξει την διέξοδο. Χρειάζεται ψυχρή ανατομία της κατάστασης που μας επηρεάζει πολλές φορές. Χρειάζονται οι σωστές ερωτήσεις, και αυτοεξέταση...πολύ...

    Έχει πολύ ενδιαφέρον η μεταμόρφωση της πεταλούδας, όπως αναφέρει ο kryos :) στο εύστοχο σχόλιό του. Το πώς γίνεται, θεωρώ ότι είναι απαραίτητη γνώση για τον καθένα μας...Η φύση μπορεί να γίνει δάσκαλός μας...
    Ουφ ! πολλά είπα πάλι :) είναι να μη με πιάσει η πολυλογία… Ελπίζω να μη σε κούρασα...

    Καλό σου βράδυ Κυριακάτικο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η συμμετοχή krye μου, προϋποθέτει συναίνεση... Όχι , ούτε εγώ το νομίζω...

    Τα παιδιά... μεγάλο θέμα κι’ αυτό... Τουλάχιστον να θυμόμαστε, να μη ξεχνάμε όσο μπορούμε, τι ήμασταν πριν την διαστρέβλωση...

    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χάρηκα πολύ που σε είδα και με την σειρά μου να ευχηθώ καλό βράδυ και σε εσένα.
    Υ.Γ. Πως πάει το ξεαράχνιασμα ?
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...