Φωτογραφία Marcus Doyle
Είχε μείνει επίτηδες στο γραφείο αργά, όχι τόσο γιατί υπήρχαν υποθέσεις που έπρεπε να διεκπεραιωθούν όσο για να περάσει η ώρα. Η γραμματέας του είχε παραμείνει και εκείνη, όχι τόσο από αίσθηση καθήκοντος όσο γιατί η γυναικεία της φύση και οι φιλοδοξίες της, ένα αξεδιάλυτο κουβάρι αυτά μέσα της, της το επέβαλλαν.
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά όταν κατέβηκε τα σκαλιά της εισόδου.
Η όμορφη , φιλόδοξη γυναίκα στον 4ο όροφο έκλεισε νευριασμένη τον καθρέφτη αφού επιθεώρησε για άλλη μια φορά το πρόσωπό της. Κι΄ όμως με θέλει … σκεφτόταν συνέχεια φορώντας το παλτό της.
Η πόλη άλλαζε πρόσωπο. Έπαιζε με τις σκοτεινιές και τα φώτα των δρόμων . Κοίταξε το ρολόι του για άλλη μια φορά. Θα λείπω του είχε πει στο τηλέφωνο. Κάποιο επαγγελματικό ραντεβού. Αυτά τα επαγγελματικά ραντεβού είχαν πληθήνει τον τελευταίο καιρό και την κρατούσαν μακριά από το σπίτι μέχρι το ξημέρωμα σχεδόν…
Κάθε βράδυ στις 10.00 μπαίνει βιαστική σε αυτή την πόρτα του είχε πει το άτομο που έβαλε να την παρακολουθεί. Του έδωσε την φωτογραφία και σε ένα άλλο φύλλο χαρτί την διεύθυνση. Είναι πάντα μόνη. Κανείς δεν μπαίνει μετά, ούτε όμως πριν. Βγαίνει αρκετά πριν ξημερώσει. Μόνη. Όχι δεν μπόρεσα να μάθω που οδηγεί αυτή η πόρτα. Όχι δεν μπήκα.
Θα έμπαινε εκείνος σήμερα. Χαμένος στις σκέψεις του είχε φτάσει ήδη στην φωτισμένη σκάλα. Κανένας γύρω του. Ότι γίνει είπε από μέσα του και κατέβηκε βιαστικά. Η κόκκινη ταμπέλα στην πόρτα δεν είχε λέξεις παρά ιδεογράμματα ακατάληπτα σε αυτόν.
Έκανε λίγα βήματα πίσω για να παρατηρήσει την τοιχογραφία. Υπέροχο ψιθύρισε. Πραγματικά υπέροχο… Παράδεισος ! … και η ματιά του στάθηκε στα φλαμίνγκος.
Το πόμολο γλύστρισε απαλά, αθόρυβα όπως αθόρυβα άρχισε να ανοίγει η πόρτα στο σκοτάδι. Καλολαδωμένη σκέφτηκε.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια μπαίνοντας μέσα , κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ξαφνική η ζαλάδα τον έκανε να παραπατήσει και να στηριχτεί στον τοίχο με κλειστά τα μάτια. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησε την μυρωδιά. Νοτισμένη γη. Ταυτόχρονα άκουσε τους ήχους. Αέρας ανάμεσα από φύλλα, ήχοι πουλιών. Τα μάτια του άνοιξαν σε μια λαμπρή ημέρα αγκαλιάζοντας μια οργιαστική έκρηξη από δέντρα, φυτά και χρώματα έντονα στα λουλούδια. Στο βάθος μια λίμνη με φλαμίνγκος και άλλα πουλιά άγνωστα να απλώνουν τις φτερούγες τους στον ουρανό.
Στη λίμνη Εκείνη. Γυμνή, άφηνε το νερό να την χαϊδεύει μέχρι τα γόνατα.
Γύρισε και τον κοίταξε χαμογελαστή απλώνοντας το χέρι.
Στη λίμνη Εκείνη. Γυμνή, άφηνε το νερό να την χαϊδεύει μέχρι τα γόνατα.
Γύρισε και τον κοίταξε χαμογελαστή απλώνοντας το χέρι.
Έβγαλε γρήγορα τα ρούχα του και προχώρησε…
Αυτό ακριβώς είναι το "γνωστό - άγνωστο" που έγραψα για σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η αίσθηση πως "νιώθω" τι γράφεις ενώ δεν "ξέρω".
Με πλησιάζεις από "μέσα μου".
Σχεδόν πρόκληση ...
Καλημέρες μας
και εγώ αυτή την αίσθηση έχω meggie μου, πως "νιώθω" τι γράφω ενώ δεν "ξέρω" :))))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό κι' αν είναι πρόκληση !
καλό μας απόγευμα !!!
Η πόλη άλλαζε πρόσωπο… Μα στοχάσου την πόλη… Απ’ τον τεράστιο φεγγίτη, φαντάζει στο βάθος, αχανής… σαν ένας έκπτωτος ουρανός, μαζί με μυριάδες αστέρια και τα παράδοξα νεφελώματα του… σωριασμένος στην κυρίαρχη γη…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μπερδεύω, το ξέρω... Μπορεί να κουραστείς απ' τις σκέψεις μου... Ακόμη κι εγώ κουράζομαι ορισμένες φορές... Μα! Θα 'θελα ν' αγαπήσεις τα όνειρα μου... Γύρισε και τον κοίταξε χαμογελαστή, απλώνοντας το χέρι...
Άλλωστε ο ήλιος, θα ξεπροβάλει πρώτα εδώ…
Άλλωστε ο ήλιος, ξεπρόβαλε πρώτα εδώ…
ΑπάντησηΔιαγραφήΆπλωσε το χέρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσφορά και κάλεσμα του πρόσφερε Αυτοκράτορα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ψυχή της του άπλωσε. Χαμογελαστή...
Εκείνος τι να κατάλαβε άραγε?
Κατάλαβε ?
Μα και το δικό μου κάλεσμα ήταν... 'Άπλωσε το χέρι... σου...' Μάλλον ούτε αυτός κατάλαβε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μοίρα των ανθρώπων που έχουν "μάτια" χωρίς να "βλέπουν" Αυτοκράτορα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μοίρα μας.
Όμως το παραπέτασμα σκίζεται που και που...
την συνέχεια θα ήθελα να ξέρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι εισβάλουσα ως αερικό από την κλειστή πόρτα, αλλά ως αγωνιωδώς ελπίζουσα... στην έκρηξη των κυττάρων της ζάλης του...
για σκέψου εσύ V και εγώ V (icky)!!!
Πολύ ομορφο !! Μού ερεθίζει προκλητικά τήν φαντασία . γιά τήν συνέχεια ..
ΑπάντησηΔιαγραφήμού αρέσει τρελλά πού δένεις υπέροχα τίς φωτογραφίες μέ αφηγηματικό κείμενο ..θέλει μιά ικανότητα αυτό .. καί πίστεψε με .. τήν έχεις .
σέ ευχαριστώ πολύ γιά τό σχόλιο σου,μέ τιμά .
Τήν Καλησπέρα μου .
εγώ διακρίνω μια ρομαντική αφηγήτρια ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα V
Λύχνε μου , ή ίσως ως αερικό που ελπίζει αγωνιωδώς… Γιατί όχι ? Αυτοί η κήποι θα μπορούσαν να φιλοξενούν αερικά !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου ονείρου είναι άλλωστε … Γεννιούνται μέσα μου και μετά ζούνε την δική τους ζωή με ποικίλες συνέχειες.
Είμαι σίγουρη όμως, ότι θα μου άρεσε πολύ μια δική σου συνέχεια…
Παγωνιά σήμερα, αλλά ζεστή η καληνύχτα μου Βίκυ !
Εσύ με τιμάς Alma μου με τόσο όμορφα λόγια για την ταπεινή μου απόπειρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου άρεσε να συνομιλήσω με την φαντασία σου…
Αναρωτιέμαι …τι κόσμους να πλάθει?
Καληνύχτα ελεύθερη ψυχή !
Alex μου , ίσως…
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως είναι και η έλξη που μου ασκεί η α-πίθανη προοπτική. Η εξαίρεση ίσως. Μια αλήθεια δυσεύρετη που λέει τα δικά της με τον δικό μου τρόπο.
Είναι περίεργο και για εμένα αυτό που θα πω, και ίσως δεν μου είναι πολύ κατανοητό το ότι έτσι γίνομαι το εργαλείο του εαυτού μου…
Μεταμεσονύχτια λόγια…τι περιμένεις …:)
Καλή σου νύχτα !!!
ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ!!
ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!..
ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ!!
Σ' ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν των άλλων, είσαι πολύ ευγενικός άνθρωπος!!!
φιλιά :)
έχεις μια μαγική ικανότητα.. να ζωγραφίζεις εικόνες με τις λέξεις, τόσο αληθινές.. περπάτησα μέσα από αυτή την πόρτα και εγώ, άκουσα το θρόϊσμα των φύλλων.. τον ήχο του νερού.. και βάφτηκαν τα μάτια μου ροζ κοιτώντας τα φλαμίνγκο..
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις μια μαγική ικανότητα, ναί..
σε ευχαριστώ για το ταξίδι..
Ήρθες ! Ανησύχησα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι γιατί δεν ήρθες αλλά γιατί δεν σε έβλεπα στο blog σου :)
Να σου πω Εκείνη μου, δεν ξέρω εάν έχω την ικανότητα αυτή, αλλά ξέρω ότι "βλέπω" πολλές φορές άλλα πράγματα. Ανύπαρκτα. Προοπτικές που δεν υφίστανται.
Και με θράσος σχηματίζω την φράση στο μυαλό μου... "γιατί όχι?"
Γιατί να μένουμε δέσμιοι σε αυτά που μας είπαν ότι γνωρίζουμε?
...ναι όλα υποθετικά είναι...
πολλά φιλιά !!!!
Αυτό ονομάζω εγώ χάρισμα... Να βλέπεις όσα δεν είναι εκεί, μα όλα όσα κρύβονται κάπου αλλού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά είναι τα "όμορφα" ...
Σε φιλώ
υ.γ. Πάντα κάπου εδώ τριγύρω είμαι.. ψάχνω και εγώ τα δικά μου "όμορφα"
kalhspera einai omorfa ta logia!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνη μου μπορεί να έρθουν εκείνα να σε συναντήσουν... Ποτέ δεν ξέρεις :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά
Ανώνυμε/η συμφωνώ, ο λόγος έχει την δική του ομορφιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα.