Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Ζωή...ξέφτια




Τόσα ξέφτια η ζωή…
Να τα  παρασέρνει ο άνεμος… Αφημένα  στις ξεχασμένες εισόδους των σπιτιών, ριγμένα πάνω στα παγκάκια, στο απάγκιο πάλι όταν ο καιρός βαραίνει και θυμώνει…
Ξέφτια, που δεν το θέλησαν να είναι έτσι ! Που γεννήθηκαν σε μυαλά άρρωστα, σε μυαλά υπανθρώπινα… αδέλφια στην ψυχή και στο αίμα… αφημένα να τα παρασέρνει ο άνεμος , έρμαια της βαρυχειμωνιάς…
Ξέφτια όνειρα, ξέφτια χαμόγελα και ουρανοί που έγιναν γκρίζοι να κρέμονται βαριά πάνω από  μάτια και  ρυτίδες… Απομεινάρια, ξέφτια μιας ζωής που διάλεξε τον ακάνθινο δρόμο…

Αδελφέ μου, μη με κοιτάς στα μάτια… όχι έτσι…
Βρέχει πάλι απόψε. Βρέχει στην ψυχή μου και αυτή λυγάει…Παραδέρνει σε περίεργα μονοπάτια απόψε…Τι κι’ αν σε σκέφτομαι… δεν φτάνει…Τι κι’ αν βλέπω εμένα στη μορφή σου… κι’ αυτό δεν φτάνει…

Να είχα λέει εκείνο το χάρισμα... Να μπορούσα με ένα άγγιγμα, με μια μου σκέψη, να τα αλλάξω όλα !  Να μπορούσα λέει να φέρω τον ήλιο πιο κοντά να σε στεγνώσει να σε ζεστάνει. Και την ψυχή σου. Να μπορούσα λέει να διαλύσω τις σκοτεινιές, να μπορούσα με ένα μου χάδι να φέρω χρώματα και χαμόγελα…

Μα πώς να μπορούσα όταν και ο δικός μου ουρανός σαν το δικό σου είναι…

Πόσα ξέφτια η ζωή…
Πόσο πόνο πια…






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...