H φωτογραφία είναι του Jose Miguel Rodriquez από το www.photo.net
Ανατρίχιασε το δέντρο.
Ζούσε εκεί χρόνια και χρόνια.
Όταν ήταν μικρό, μια μικρή φύτρα στο χώμα όλα ήταν διαφορετικά γύρω του.
Μυρωδιές και ήχοι το κύκλωναν από παντού. Διαφορετικές μυρωδιές, διαφορετικοί ήχοι.
Όταν μεγαλώσω, έλεγε, θα γίνω ένα ψηλό και δυνατό δένδρο. Το πιο ψηλό θα γίνω! Μπορεί να φτάσω και στον ήλιο κάποτε…
Η μάνα του δίπλα, γέλαγε ευτυχισμένη στα λόγια του και άπλωνε τα κλαδιά της να το προστατέψει.
Είχε και μια φίλη μέλισσα. Ναι, ναι του έλεγε. Όταν μεγαλώσεις, θα έρθω να φτιάξω ένα σπίτι στα κλαδιά σου και θα έρθουν κι’ άλλες μέλισσες και θα ζούμε πάντα μαζί, ευτυχισμένοι…
Ανατρίχιασε το δέντρο κοιτώντας γύρω του. Δεν μπορούσε να ανασάνει. Ζούσε για αυτές τις λίγες στιγμές που θα έβλεπε τον αγαπημένο του ήλιο να περνά εκεί ανάμεσα στα τσιμέντα.
Ζω είπε, κι ανατρίχιασε πάλι…γιατί δεν υπήρχε κάποιος να το ακούσει.
Θα συνεχίσω να ζω , και ποιος ξέρει …ίσως κάποτε γίνω πιο ψηλό και πιο δυνατό . Ίσως κάποτε καταφέρω να φτάσω στον ήλιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου